Εξαρτητοποιήσου…

Αναδημοσίευση από το http://progigma.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html

Στην πιο κρίσιμη φάση της χώρας από την μεταπολίτευση και μετά, σε μια χώρα υπό οικονομική κατοχή και κοινωνική κατάρρευση, ένα “ποτάμι” ανεξαρτησίας έχει πλημμυρίσει την χώρα...Οι Έλληνες έσπασαν τα επάρατα κομματικά δεσμά και κατεβαίνουν μαζικά στις δημοτικές εκλογές ως ανεξάρτητοι!!! Πόσο μεγάλη η παραδοξότητα του γεγονότος! 

Μια χώρα γεμάτη ανεξάρτητους στη συνείδηση πολίτες, πως γίνεται αλήθεια, να είναι περισσότερο υποδουλωμένη από ποτέ, στα οικονομικά κέντρα εξουσίας; 

Μήπως τελικά, ο όρος ανεξάρτητος, είναι μια μόδα που εφηύρε το σύστημα εν μέσω κρίσης, μετεξέλιξη του όρου αγανακτισμένος, για να κατευνάσει τα πνεύματα, να προσδώσει μια ψεύτικη αίσθηση απελευθέρωσης συνειδήσεων και να θάψει τις δομικές του αδυναμίες; 

Οι ίδιοι άνθρωποι που πάσχιζαν πριν λίγα χρόνια για τα κομματικά χρή(σ)ματα, τώρα σηκώνουν την παντιέρα της ανεξαρτησίας. Μπουτάρηδες, Καμίνιδες, Κακλαμάνηδες, Σπηλιωτόπουλοι, Αμυράδες….Ευνοούμενοι του δικομματισμού, εργολάβοι, διαπλεκόμενοι , απανταχού “ξεβράκωτοι” μπροστά στα μάτια των τοπικών κοινωνιών, που γνωρίζουν τα πάντα αλλά τηρούν μια ιδιότυπη ομερτά -μπας και περισσέψει κάνα stage για το παιδάκι τους- “αποκόπηκαν” τάχα μου από τον δικομματικό ομφάλιο λώρο που τους γιγάντωσε τόσα χρόνια. 

Σε πείθουν; 

Γυρνούν λένε την πλάτη στα κόμματα εξουσίας, που δεν μπορούν πλέον να τους εξυπηρετήσουν, στον βαθμό που το έκαναν μέχρι πρόσφατα. Δεν γυρνούν όμως την πλάτη στο σύστημα. Ίσα ίσα του βάζουν πλάτη για να επιβιώσει, να βρει χρόνο ανάταξης του σκηνικού. Δεν αμφισβητούν την σαπίλα του, αυτήν που παράγει ανέργους, πεινασμένους, ανασφάλιστους, εξαθλιωμένους. Το σύνθημα που έχει υιοθετηθεί από τους περισσότερους είναι ένα: “ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΑ”!! .Και κρύβει κάτι άλλο, που δεν λένε: “ΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”!! Υιοθετώντας επικίνδυνες αφοριστικές λογικές που εισήχθησαν στην πολιτική ζωή της χώρας απ’ τη ναζιστική ρητορική. 

Ακομμάτιστα λοιπόν, που σημαίνει ο καθένας μόνος του, λες και το κόμμα ως θεσμός δεν είναι φορέας δημοκρατίας - που οι ίδιοι συμμετέχοντας απαξίωσαν, κι απολιτικά, που σημαίνει χωρίς παραγωγή πολιτικής. Κι υπ’ αυτούς τους όρους, όλοι οι καλοί “χωράνε”, στην δημιουργία νέων παρατάξεων τοπικής εμβέλειας - κι επομένως ακίνδυνων για την κεντρική εξουσία, όπου δεν έχει σημασία η ιδεολογία σου, αν δηλώνεις αριστερός, δεξιός, φασίστας, κομμουνιστής ή αναρχικός. Ούτε το παρελθόν σου, αφού όλα ξεπλένονται στην κολυμβήθρα της ανεξαρτησίας. Χρειάζεται μόνο να υποσχεθείς πως θα είσαι καλύτερος διαχειριστής από τον προηγούμενο και να φέρεις, βέβαια, μαζί σου και έναν στρατό σταυροφόρων. 

Γι αυτούς ο δήμος είναι σαν πολυκατοικία. Και κανείς διαχειριστής δεν αμφισβητεί τον κανονισμό της πολυκατοικίας - πόσο μάλλον αν του ανήκει το ρετιρέ. Απλά δεσμεύεται να τον τηρεί. Και στην περίπτωση των δήμων, ο κανονισμός είναι το νομικό πλαίσιο που τίθεται από την κεντρική διοίκηση. Το οποίο προβλέπει εργασιακές σχέσεις λάστιχο για τους εργαζόμενους, απολύσεις, περιορισμό των κοινωνικών υπηρεσιών λόγω κόστους, αβάντα στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα και στο περιβάλλον, αποκλεισμό των παιδιών από τους παιδικούς σταθμούς και άλλα...Επιβάλλει γενικώς μια νεοφιλελεύθερη λογική διοίκησης, “εταιριοκρατικού” δικαίου, στην οποία ο άνθρωπος είναι δευτερεύουσα παράμετρος, παραγκωνισμένη απ το κόστος. 

Όσοι λοιπόν επικαλούνται την τήρηση της νομιμότητας, έχε κατά νου ότι θα εφαρμόσουν κατά γράμμα τα προαναφερθέντα: Τους νόμους της οικονομικής ελίτ που κατέχει την εξουσία, μνημονιακούς και μη! Μην καταδέχεσαι λοιπόν να στηρίζεις τις ελπίδες σου σε λογικές βέλτιστης διαχείρισης του συστήματος. Είναι όλες καταδικασμένες να αποτύχουν, τουλάχιστον όσον αφορά την υποτιθέμενη “φιλολαϊκότητά” τους. 

Βγες μπροστά και διεκδίκησε. Οργανώσου, στα σωματεία σου, στη γειτονία σου ,στην πόλη σου. Με σαφή στόχευση την παραγωγή ανθρωποκεντρικής πολιτικής και την ανατροπή του σάπιου συστήματος. Και με συμμάχους αυτούς που έχουν το ίδιο όραμα και τα ίδια συμφέροντα με σένα. Κι όχι τους ευνοούμενους του συστήματος. 

Εξαρτητοποιήσου, λοιπόν, κόντρα στην μόδα τους και μην μένεις μόνος σου. Εξαρτήσου απ’ το όραμα της ανατροπής κι απ’ τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία που αργά ή γρήγορα θα σχηματισθεί, για να γεννηθεί ξανά η ελπίδα σ’ αυτόν τον τόπο. Γιατί, μιας και ζούμε σε “γκαστρωμένες” μέρες, η ώρα που θα τους πάρουμε τα σώβρακα δεν είναι όσο μακρινή φαντάζει σήμερα...