Γνήσια λαική απάντηση στην κυβέρνηση και στη φασίζουσα δράση

Η χθεσινή μέρα ήταν η δεύτερη νίκη του διετούς, σχεδόν, αγώνα του ελληνικού λαού απέναντι στο σχέδιο εξόντωσης του, από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που έχει αναλάβει να εκτελέσει το πολιτικό-υπηρετικό προσωπικό του. Λέμε, η δεύτερη νίκη, γιατί η πρώτη είχε επιτευχθεί από την 48ώρη απεργία στις 19-20 Οκτώβρη και από την αντίδραση του λαού κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, που είχαν ως αποτέλεσμα την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου και της αναγκαιότητας που είδε το αστικό σύστημα για συγκυβέρνηση όλων των πολιτικών του εκπροσώπων.

Χθες, λοιπόν, η δεύτερη νίκη ήταν η διάλυση της παρούσας κυβέρνησης, που πλέον δεν έχει καμιά νομιμοποίηση γιατί τα κόμματα που την συγκροτούν, ουσιαστικά, διαλύονται και η δύναμή τους δεν ανταποκρίνεται σε καμιά περίπτωση στη δύναμη που τους έδωσε ο ελληνικός λαός στις τελευταίες εκλογές. Βέβαια, η νίκη αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί διπλή, γιατί χθες διαλύθηκε ο δικομματισμός όπως τον γνωρίσαμε τα τελευταία 38 χρόνια. 

Επίσης, χθες, είδαμε ένα απίστευτο πλήθος κόσμου, το οποίο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο θα μεγάλωνε αν οι παλικαράδες με τις κουκούλες δεν διέλυαν την Αθήνα από τις 17.00 το απόγευμα. Οι δρόμοι της Αθήνας από το Σύνταγμα μέχρι το Μοναστηράκι, τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, το υπουργείο Εργασίας και την 3η Σεπτεμβρίου ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Ο κόσμος είχε θέληση να διαδηλώσει ειρηνικά και να βροντοφωνάξει το ΟΧΙ στο μνημόνιο και στα δεινά που φέρνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της θέλησης ήταν ότι πολλοί μεμονωμένοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τα βάλουν με τους μπαχαλάκηδες, χωρίς βέβαια να τα καταφέρουν. Εδώ, πρέπει να τονίσουμε την ανάγκη που, χθες, φάνηκε πιο έντονα από ποτέ, να περιφρουρούνται οι διαδηλώσεις από τους ίδιους τους διαδηλωτές ώστε να μην μπορεί ούτε το κράτος ούτε το παρακράτος να τις διαλύει. Είναι υποχρεωμένοι οι συντελεστές του κινήματος να προασπίζονται το δικαίωμα της συγκέντρωσης και της διαδήλωσης στους πολίτες της χώρας και καλό είναι να το σκεφθούν τα στελέχη συνδικάτων και οργανώσεων της Αριστεράς τα οποία μέχρι τώρα αρνούνται την περιφρούρηση κατηγορώντας όσους το κάνουν ως συστημικούς και περιχαρακωμένους.
Όσο για τα επεισόδια τι να πρωτοπεί κανείς; 

• Ότι το κράτος ψέκασε το Θεοδωράκη και Γλέζο; 
• Ότι το παρακράτος βάλθηκε να κάψει τα σινεμά τς Αθήνας και τα αρχιτεκτονικά μνημεία στα οποία στεγάζονται;
• Αλήθεια ρε, από πότε οι επαναστάτες καταστρέφουν φορείς και μνημεία πολιτισμού; 
• Από πότε ρε αλήτες οι επαναστάτες προσπαθούν να καταστρέψουν μνημεία ιστορικής μνήμης όπως τα κρατητήρια της Γκεστάπο στο υπόγειο δίπλα στον κινηματογράφο "Άστυ" ; Εκεί μέσα βασανίσθηκαν αληθινοί επαναστάτες χωρίς κουκούλα. Κουκούλα φορούσαν αυτοί που τους έστελναν εκεί μέσα. 
• Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να κάνετε κωλοδάχτυλα και να βρίζετε τους ηρωικούς απεργούς της Χαλυβουργίας; Και μην πεις κανείς δεν ήμασταν εμείς ήταν άλλοι αυτοί, γιατί όλοι την ίδια μούρη έχετε. Την κουκούλα. 

Όλα τα παραπάνω δεν ακούγονται και πολύ επαναστατικά, ούτε πολύ ακροαριστερά. Πιο πολύ σε φασισμό παραπέμπουν. Σκεφθείτε το αυτό όσοι θέλετε να πιστεύετε ότι είστε φορείς επαναστατικών ιδεών και αντιλήψεων.