Τόση αγωνία για το διάλογο των κοινωνικών συν-εταίρων;

Χθες με αφορμή της έναρξη του νεότερου κύκλου του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου μεταξύ ΓΣΕΕ, ΣΕΒ και λοιπών εργοδοτικών οργανώσεων το ΠΑΜΕ δεν επέτρεψε να γίνει η συνάντηση. Πολλοί μίλησαν για τους τραμπούκους του ΠΑΜΕ οι οποίοι απεχθάνονται το διάλογο με προεξάρχοντα τον ηγέτη του ξεπουλημένου και συμβιβασμένου συνδικαλισμού τον κ. Παναγόπουλο.  Και καλά από τον Παναγόπουλο δεν περιμένεις κάτι άλλο χρόνια τώρα πηγαίνει, συζητά και συμφωνεί με τους βιομηχάνους πόσα θα χάσουν οι εργάτες. Τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος. Το ίδιο και ο Δασκαλόπουλος. Τα συμφέροντα της τάξης του εξασφαλίζει. Από κοντά και οι Πρετεντέρηδες, οι Πορτοσάλτε και οι λοιποί συγγενείς.
Το ζήτημα όμως αφορά πολλούς και διάφορους, ιδιαίτερα από το λεγόμενο "πατριωτικό" χώρο, οι οποίοι καταγγέλλουν το ΠΑΜΕ, ενώ υιοθετούν ρητορία περί ανάγκης εθνικοαπελευθερωτικού πανεθνικού αγώνα, περί κατοχής, περί χούντας κλπ. Οι τύποι αυτοί λοιπόν θεώρησαν πολλή βάρβαρη, απολίτιστη, προϊόν σταλινικών καταλοίπων την ενέργεια του ΠΑΜΕ. Φανταζόμαστε ότι για την επιτυχία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα θα διοργανώσουν GALA, ενώ στον αγώνα τους θα έχουν μπροστάρη το Δασκαλόπουλο, τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές.

Δεν πειράζει. Με όσα λένε εναντίον του ΠΑΜΕ που προσπάθησε να ακυρώσει ένα διάλογο με θέμα το αν θα πυροβολούν ή θα μαχαιρώνουν τους εργαζόμενους, δείχνουν ξεκάθαρα ότι απλά στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό του λαού και στην ποδηγέτηση της οργής και της αγανάκτησής του, ώστε αυτή να μην οδηγήσει σε ανατροπή του συστήματος αλλά στη συντήρησή του και στην όσο το δυνατό πιο ανώδυνη έξοδό του από την κρίση.