Τα ΡΑΪΧ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Από το http://eparistera.blogspot.com 

Όπως όλοι ξέρουμε οι Γερμανοί έχουν ένα πάθος με την εργασία. Σαν καλοί προτεστάντες, αλλά και καθολικοί, γνωρίζουν πως «η εργασία ελευθερώνει» (Arbeit Macht Frei). Εκλαμβάνουν όμως με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο την παραπάνω ρήση. Εννοούν την εργασία των άλλων(σαν καλοι Καπιτα-ληστες). Συχνά στην ιστορία τους από την ενοποίηση της Γερμανίας και μετά χρησιμοποίησαν αναγκαστική εργασία ξένων σε στρατόπεδα εργασίας. Για το καλό τους φυσικά πάντα. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν το πρώτο χρονικό σημείο εφαρμογής της καταναγκαστικής εργασίας. Πρωτοπόρος στη λεηλασία και τη χρησιμοποίηση καταναγκαστικής εργασίας η μεγάλη χαλυβουργία των Krupp. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου η Krupp επικεντρώθηκε στην κατασκευή κυρίως πυροβόλων και χρησιμοποίησε καταναγκαστική εργασία Βέλγων που μεταφέρθηκαν από το Βέλγιο στα εργοστάσια της Krupp από το 1916, ενώ κατά το ίδιο έτος η γερμανική κατοχική κυβέρνηση είχε κατάσχει τη βελγική βιομηχανία. 

Με τη λήξη του πολέμου ο Gustav Krupp κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου αλλά η διαδικασία δεν προχώρησε. Αποκλεισμένη η Krupp, μετά τον πόλεμο, από την παραγωγή όπλων έστρεψε τη δραστηριότητα της στην κατασκευή καταναλωτικών αγαθών χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία αλλά το γερμανικό κράτος δεν άφησε έτσι το μεγάλο της σύμμαχο. Υπόγραψε συμβάσεις με το γερμανικό κράτος για την προμήθεια του με σιδηροδρομικό υλικό και κατασκεύασε την πρώτη της ατμομηχανή. Το 1920 οι εξεγερμένοι Γερμανοί κατέλαβαν το εργοστάσιο της Krupp αλλά σύντομα η «τάξη» αποκαταστάθηκε ενώ τον ίδιο χρόνο οι Άγγλοι επέβαλλαν μείωση της παραγωγικότητας του στο μισό ενώ η Γαλλία πήρε σαν πολεμική αποζημίωση τα ναυπηγεία της. Η εταιρεία συνέχισε όμως τις δραστηριότητες της και συνέχισε να κατασκευάζει όπλα τα οποία πωλούσε σε ουδέτερες χώρες, όπως οι Κάτω Χώρες και η Δανία, μέσω μιας εταιρείας που αγόρασε στη Σουηδία, τη Bofors. 

Ο σπόρος είχε πέσει πάντως και το πείραμα κρίθηκε ως επιτυχές και ιδιαίτερα κερδοφόρο πέραν του ότι δεν συνεπαγόταν και καμιά τιμωρία. Η μεγάλη ώρα της καταναγκαστικής εργασίας ήρθε με το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οργανωμένα και μεθοδικά, με το γνωστό γερμανικό τρόπο, στήθηκαν τα στρατόπεδα εργασίας. Εκεί εκατομμύρια άνθρωποι θα εργάζονταν για το καλό των Γερμανών καπιταλιστών. Και το δικό τους φυσικά καλό. Γιατί είπαμε, Arbeit Macht Frei. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας ήταν σε σημαντικό βαθμό έργο των Krupp πάλι, τα εργοστάσια των οποίων από 35.000 εργαζόμενους που είχαν πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία έφτασαν τις 112.000. κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι Krupp ανέλαβαν πολλές από τις βιομηχανίες των κατακτημένων χωρών πολλές από τις οποίες ξηλώθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Γερμανία. Το 1943 ο Alfried Krupp, ιδιοκτήτης της εταιρείας, έγινε υπουργός οικονομικών του Χίτλερ. Όπως και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο η Krupp χρησιμοποίησε καταναγκαστική εργασία στα εργοστάσια της. Οι σύγχρονοι αυτοί δούλοι προέρχονταν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και υπολογίζεται ότι υπήρχαν 100.000 σκλάβοι όταν οι ελεύθεροι εργάτες της ανέρχονταν στις 278.000. Από αυτούς Εβραίοι ήσαν 25.000 περίπου. Για την καλύτερη αξιοποίηση της απλήρωτης αυτής εργασίας οι Krupp έχτισαν ένα εργοστάσιο κοντά στο Άουσβιτς όπου δούλευαν κρατούμενες νοικιασμένες από τα SS αντί τεσσάρων μάρκων την ημέρα. 

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής διακυβέρνησης της Γερμανίας και του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η Siemens ήταν μία ακόμη εταιρεία που ταυτίστηκε με το ναζιστικό καθεστώς. 100.000 κρατούμενοι δούλευαν στο εργοστάσιο της Siemens στο Άουσβιτς και το λογότυπο της βρίσκεται ακόμη πάνω στους θαλάμους αερίων του Μπούχενβαλντ. Κατά τη διάρκεια του ναζισμού η ΑΕG επίσης όχι μόνο χρηματοδότησε το ναζιστικό κόμμα αλλά χρησιμοποίησε και αυτή καταναγκαστική εργασία κρατουμένων σε εργοστάσια της. Το 1925 ιδρύθηκε στη Γερμανία η IG Farbenindustrie AG από μια σειρά μεγάλες γερμανικές χημικές βιομηχανίες οι οποίες είχαν συνεργαστεί στενά μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Στα χρόνια που ακολούθησαν η IG Farben έγινε η τέταρτη μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο μετά τη General Motors, τη US Steel και την Stardard Oil. Οι τρείς μεγαλύτερες χημικές βιομηχανίες της Γερμανίας Bayer, BASF, Hoechst μαζί με πέντε μικρότερες συγχωνεύτηκαν και η κεφαλαιοποίηση της εταιρείας, το 1926 ανέβαινε στα 1,4 δισεκατομμύρια μάρκα ενώ οι εργαζόμενοι σε αυτή ανέρχονταν στους 100.000. Η συνένωση τους και η δημιουργία καρτέλ είχε σαν στόχο το μη ανταγωνισμό μεταξύ τους. Ήλεγχαν ταυτόχρονα μεγάλο μέρος της παραγωγής κάθε είδους χημικών και φαρμάκων. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η IG Farbenindustrie χρησιμοποίησε σε μεγάλη έκταση καταναγκαστική εργασία σε εργοστάσια που έχτισε κοντά σε στρατόπεδα. Στα εργοστάσια αυτά παρήγαγαν συνθετική βενζίνη και ένα συνθετικό ελαστικό αποκαλούμενο Buna. Φυσικά ήσαν αυτοί που παρήγαγαν και τα χημικά για τις μαζικές εξοντώσεις. Πόσοι ήσαν οι σκλάβοι που χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί καπιταλιστές σε καταναγκαστική εργασία και από πού προέρχονταν; 

Στον πίνακα που ακολουθεί βλέπουμε τις απαντήσεις. 

Υπολογίζεται πως απήχθησαν από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα εργασίας 12 εκατομμύρια άνθρωποι από 20 ευρωπαϊκές χώρες και γύρω στα 15 εκατομμύρια εργάστηκαν καταναγκαστικά σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης Ευρώπης. Κατά την εποχή του μεγίστου του οι καταναγκαστικά εργαζόμενοι αποτελούσαν το 20% τουλάχιστον του συνολικού εργατικού δυναμικού της Γερμανίας. Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους από τις κακουχίες, την κακομεταχείριση και τον υποσιτισμό. Και τι έγινε μετά τον πόλεμο; Αποδόθηκε δικαιοσύνη; Όταν ο Krupp, μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ, κατάλαβε ότι η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο άρχισε να ρευστοποιεί γερμανικά ομόλογα αξίας 200 εκατομμυρίων μάρκων τα οποία και κατέθεσε στο εξωτερικό. Μετά τον πόλεμο αρκετά από τα μηχανήματα των εργοστασίων του Krupp, εστάλησαν στο εξωτερικό σαν πολεμικές αποζημιώσεις και ο Alfried Krupp καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλακή σαν εγκληματίας πολέμου. Στη φυλακή κάθισε μόνο δύο, μέχρι το 1951, οπότε και αποφυλακίστηκε με ενέργειες των Αμερικάνων. Ο Krupp και οι βιομηχανίες του, οι οποίες του επιστράφηκαν, ήσαν ένα απαραίτητο όπλο κατά του κομμουνισμού. Οι δραστηριότητες του άρχισαν πάλι και σε αυτές περιλαμβάνονταν, αρχικά, ναυπηγεία, υλικά σιδηροδρόμων και γεωργικά μηχανήματα. Μέσω των επαφών του με διάφορους ηγέτες, του Adenauer συμπεριλαμβανομένου, άρχισε να χτίζει και πάλι την αυτοκρατορία του. Επεκτάθηκε στο Μεξικό με μονάδες έλασης, στην Αίγυπτο με εργοστάσια χαρτοποιίας, στο Ιράν με χυτήρια, στην Ελλάδα με διυλιστήρια, στο Σουδάν με εργοστάσιο ελαίου, στη Βραζιλία με μονάδα χάλυβα, στην Ινδία και σε πολλές άλλες χώρες ενώ στη Γερμανία κατασκεύαζε και πολεμικά αεροπλάνα σε συμμαχία με την Unitend Aircraft , αλλά και ένα πυρηνικό αντιδραστήρα με κρατική χρηματοδότηση. 

Ίσως παρατηρήσατε ότι πολλές από τις παραπάνω χώρες ήσαν πρώην βρετανικές αποικίες ή είχαν κυβερνήσεις φερέφωνα των Άγγλων. Το 1959 η Krupp ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη εταιρεία στην Ευρώπη και η δωδέκατη στον κόσμο με 125.000 εργαζόμενους. Και ενώ το 1960 έληξε το ειδικό καθεστώς υπό το οποίο βρισκόταν η εταιρεία, τα πάντα έληξαν προς το συμφέρον της με την υποστήριξη των υπολοίπων βιομηχάνων και της Γερμανικής κυβέρνησης και συνέχισε την επέκταση της. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 η εταιρεία είχε γίνει αυτό που ήταν πάντα, μια ιδιωτική οικογενειακή επιχείρηση των Krupp η κεφαλαιοποίηση της οποίας ανερχόταν στα 500 εκατομμύρια μάρκα. Τα ίδια συνέβησαν και με όλες τις άλλες εταιρείες συνεργάτες των Ναζί και αποδέκτες της εργασίας σκλάβων. Η απροκάλυπτη συνεργασία της IG Farben με το ναζιστικό καθεστώς και η παραγωγή από την εταιρεία των δολοφονικών χημικών που χρησιμοποιήθηκαν για μαζικές εξοντώσεις είχε σαν αποτέλεσμα τη διάλυση του καρτέλ μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι εταιρείες που είχαν αποτελέσει την IG Farben επανασυστάθηκαν μετά τη λήξη του πολέμου για να αποτελέσουν και πάλι τις γνωστές Bayer, BASF και Hoechst. Τα ίδια και με την Siemens, την ΑΕG και όλες τις υπόλοιπες. Με τις ευλογίες των Αμερικάνων και των Βρετανών δόθηκε άφεση αμαρτιών στους Γερμανούς καπιταλιστές εγκληματίες πολέμου για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους. 

Με χρήματα των αμερικάνων και με την εργασία των Γερμανών εργατών αλλά και των εκατομμυρίων μεταναστών από τον ευρωπαϊκό νότο το γερμανικό κεφάλαιο κατέκτησε κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα την πρώτη θέση στην Ευρώπη και μια από τις πρώτες στον κόσμο. Η εργασία των μεταναστών, αυτών των τεμπέληδων του ευρωπαϊκού νότου, είναι ιδιαίτερης σημασίας για το γερμανικό κεφάλαιο, όπως και για κάθε κεφάλαιο. Χωρίς να επωμίζεται το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, μια και οι μετανάστες μεγάλωναν στη χώρα καταγωγής τους, δέχεται μόνο το κέρδος από την εργασία τους. έτσι το συνολικό κόστος ανά εργατική μονάδα περιορίζεται στο ελάχιστο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 άρχισε την επίθεση του στους Γερμανούς εργαζόμενους καθηλώνοντας τους μισθούς τους. Δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό απ’ ότι δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις. 

Πιστό, το γερμανικό κεφάλαιο στις παραδόσεις του που ποτέ δεν απαρνήθηκε, θυμήθηκε τα κέρδη του από τα στρατόπεδα εργασίας. 

Διαβάζουμε στις εφημερίδες: Του Βασίλη Γεωργά, από την “Ελευθεροτυπία” της Παρασκευής 26 Αυγούστου 

Στην κορυφή της ατζέντας αναδεικνύονται το θέμα δημιουργίας «ειδικών επενδυτικών ζωνών» με χαμηλότερη φορολογία και φτηνότερα εργατικά χέρια (κατά παρέκκλιση των νόμων περί ανταγωνισμού που ισχύουν για τις χώρες της Ε.Ε), η εξασφάλιση της χρηματοδότησης των γερμανικών επενδύσεων κυρίως από κοινοτικά κονδύλια (ΕΣΠΑ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κ.ά.), αλλά και μεσολάβηση τράπεζας-εγγυητή των κεφαλαίων που θα επενδύσουν στο μέλλον γερμανικές επιχειρήσεις. Ειδικά για το θέμα της δημιουργίας «ειδικών επενδυτικών ζωνών», ο Γερμανός υφυπουργός επέμεινε και χθες να ξεκινήσει η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες, ώστε να επιτύχει την «εξαίρεση της» από τους κοινοτικούς περιορισμούς, προβάλλοντας την ανάγκη να επιτευχθεί ανάπτυξη της Τέτοιες ζώνες, που προβλέπουν σημαντικά φορολογικά και επενδυτικά κίνητρα αλλά ενδεχομένως και διαφορετικούς όρους εργασίας (χαμηλότεροι μισθοί, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, «εισαγωγή» εργαζομένων κ.ά.), δεν προβλέπονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση για λόγους ισότιμου ανταγωνισμού των κρατών-μελών. Τι θα είναι οι «ειδικές επενδυτικές ζώνες»; Μια παραλλαγή των στρατοπέδων εργασίας προσαρμοσμένων στις σημερινές συνθήκες. Περιοχές όπου δεν ισχύουν οι νόμοι και οι ρυθμίσεις του κράτους και οι εργαζόμενοι βρίσκονται υπό την απόλυτη κυριαρχία του εργοδότη προσομοιάζει με τα γνωστά στους Γερμανούς στρατόπεδα εργασίας. Στα στρατόπεδα αυτά δε θα σπρώχνουν τους εργαζόμενους τα όπλα των Ες-Ες αλλά η ανεργία η φτώχεια και η απελπισία. Και πάλι καλομαθημένοι οι Γερμανοί καπιταλιστές δε θέλουν να πληρώσουν καν αυτοί για τη δημιουργία των στρατοπέδων. Τα χρήματα ζητούν να προέρχονται από το ΕΣΠΑ και κοινοτικούς πόρους. Το αποτέλεσμα όμως τις εργασίας στις ζώνες αυτές, και ιδιαίτερα η παραγόμενη ενέργεια, ζητούν να κατευθύνεται προνομιακά προς τη Γερμανία. Άλλοι μια συνθήκη που μας γυρίζει πολύ πίσω. Στην εποχή που οι αποικιοκράτες επέβαλαν στις αποικίες τους την προνομιακή κατεύθυνση των πρώτων υλών προς τις μητροπόλεις. Είπαμε «η εργασία (των άλλων) απελευθερώνει (τη Γερμανία και το κεφάλαιο της)». Κάτω από αυτό το πρίσμα και δέσμιοι της παράδοσης τους προσπαθούν, και μάλλον θα καταφέρουν, να δημιουργήσουν στρατόπεδα εργασίας και στην Ελλάδα η οποία, τυπικά, δεν βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή. Ίσως κάποιοι, πολλοί, πουν πως όλα αυτά είναι υπερβολές. Μπορεί και να είναι. Έτσι όμως έλεγαν και τότε…. Η ιστορία πάντως διδάσκει και καλό είναι να την παίρνουμε υπόψη μας. Ας μη ξεχνάμε πως πολλά από όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο και στην Ελλάδα θεωρούνταν υπερβολές πριν από λίγα χρόνια.