«Να μη λυγάς! Αυτό ειν’ όλο.» - Κωνσταντινούπολη, Αθήνα…

Από το e-oikodomos
 

Πλημμύρισαν οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης. Ποτάμια κόκκινα  από οργή και αγανάχτηση. Κι από αίμα. Ποτάμια που απλώνονται μέχρι τη Σμύρνη, την Άγκυρα, τις άλλες πόλεις. Επίκεντρο η πλατεία Ταξίμ, σημείο-σύμβολο αντίστασης κι αγώνα. Απ’ τη μια μεριά εργάτες, φοιτητές, άνθρωποι κάθε ηλικίας, οι «εξτρεμιστές», που δεν ακούνε τους ήχους των μηχανών της τουρκικής «ανάπτυξης». Που νιώθουν όμως όλο και πιο βαθιά στο πετσί τους την καπιταλιστική εκμετάλλευση, τι θα πει να σου κλέβουν τον ιδρώτα, να σου αφαιρούν  δικαιώματα, να σου κλείνουν το στόμα για να μη μιλήσεις, να σου σπάνε τα κόκαλα στη διαδήλωση, να είσαι άνεργος, να μην μπορείς να τα φέρεις βόλτα. Απ’ την ίδια πλευρά η αποφασιστικότητα και η θέληση, η ελπίδα και η πίστη στη νίκη τ’ ανθρώπου, «που δε βολεύεται με λιγότερο ουρανό». Το Δίκιο.

Από απέναντι οι σιδερόφραχτες στρατιές των πραιτωριανών της διαιώνισης του συστήματος της εκμετάλλευσης. Χτυπάνε με λύσσα, στο ψαχνό, για να επαναφέρουν το «νόμο» και την «τάξη», την ηρεμία στα διεθνή χρηματιστήρια και την απρόσκοπτη άνοδο των δεικτών της οικονομίας. Παντού ίδιοι, όπως και η «ανάπτυξη» που θεμελιώνουν. Η ίδια στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, κι αλλού, η ανάπτυξη των καπιταλιστών. Ποτισμένη με τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών, με τις θυσίες και τις στερήσεις των λαών. Αυτό είναι το παρόν, αυτό το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, ένα μέλλον που γίνεται όλο και πιο μαύρο.

Η φλόγα της ελπίδας μένει ζωντανή όσο οι εργάτες κι αυτοί που δεν έχουν τίποτα για να χάσουν, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα και αλλού, θα αντιστέκονται, θα οργανώνονται, θα παλεύουν. Και  τότε οι στίχοι του Χικμέτ θα ξεπλένουν απ’ το αίμα τις  γροθιές και τα πουκάμισα:

"Ζω στη φεγγοβολή/ που προχωράει/ ολόγιομα ειν’ τα χέρια μου/ με πόθους κι ο κόσμος είναι όμορφος πολύ,/ μοσκοβολάει/ Τα μάτια μου λιμπίστηκαν/ τα δέντρα/ τα δέντρα που γιομίσανε ελπίδες/ και ντύθηκαν την πράσινη στολή/ το λιόχαρο δρομάκι προχωράει/ σ’ ολόδροσο χαλί/ κι απ’ το φεγγίτη με καλεί/ στις πράσινες νησίδες/ Κι ούτε μυρίζομαι τα φάρμακα/ Τ’ αναρωτήριο πια δε μου βρωμάει/ -θ’ ανοίξουν τα γαρούφαλα/ -η ώρα η καλή!-/ Τι τάχα αν είσαι φυλακή;/ -Να μη λυγάς!/ αυτό ειν’ όλο./ Δεν είναι άλλη συμβουλή."