Η αστική τάξη ξαναχτυπά

Από το σημερινό "Ημεροδρόμο"
Πέρασαν 66 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει καν δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας ματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες πριν είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της ελληνικής πλουτοκρατίας για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας ενάντια στα σχέδια της αντίδρασης, το συλλαλητήριο με αίτημα την ομαλότητα και την κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών, μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών, πνίγεται στο αίμα: 24 νεκροί, 160 τραυματίες. Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δωσίλογους της Κατοχής, ο Τσόρτσιλ μαζί με τους χωροφύλακες και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, στρέφουν τα τανκς εναντίον του λαού.



Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, χιλιάδες λαού ψάλλουν στο Σύνταγμα το «Πένθιμο Εμβατήριο» συνοδεύοντας τους νεκρούς τους. Το πανό ξεδιπλώνεται:

«Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα - ΕΑΜ».

Η πλουτοκρατία ξαναχτυπά. Ο ιμπεριαλισμός ξαναχτυπά. Το αίμα του λαού χύνεται και πάλι από τα εγγλέζικα βόλια και τους χτεσινούς συνεργάτες των Γερμανών.

Ενα νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ξεκίνησε. Ο λαός διάλεξε τα όπλα. Η ένοπλη πάλη του λαού σε Αθήνα και Πειραιά ήταν η απάντηση στους εισβολείς και στις μαριονέτες τους. Πάλη άνιση, ηρωική, μεγαλειώδης. Για 33 μέρες η Αθήνα γράφει τις ηρωικότερες στιγμές της ιστορίας της. «Μικρός λαός και πολεμά χωρίς σπαθιά και βόλια» μια αυτοκρατορία που βομβαρδίζει από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων.

Ο Μεγάλος Δεκέμβρης του '44 έγινε - από τότε μέχρι σήμερα και για πάντα - το ορόσημο: Από τη μια, ο λαός. Από την άλλη, οι δολοφόνοι του, οι εκμεταλλευτές του, οι υποτακτικοί τους.