«Μοντέλο Οπελ» η Ελλάδα...

Του Νίκου Μπογιόπουλου, από το "Ριζοσπάστη"

Θαυμάσια η παρομοίωση που χρησιμοποίησε η κυρία Μέρκελ για να δείξει το πώς οι «εταίροι» μας αντιμετωπίζουν την κατάσταση στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα, είπε η καγκελάριος στην τελευταία σύνοδο κορυφής της ΕΕ (και το είπε για να επιδαψιλεύσει τα ανυπόκριτα εύσημά της στην ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου), θα... διασωθεί όπως η Oπελ!

*

Εδώ λοιπόν έχουμε ένα πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο. Οτι οι ταγοί της Ευρώπης και του κόσμου φτάνουν να καθορίζουν το μέλλον των χωρών, τοποθετώντας τις κλίμακες της ζωής ολόκληρων κρατών μέσα στα όρια και στις κλίμακες μιας πολυεθνικής (πράγμα καθόλου πρωτότυπο στον καπιταλισμό αφού από την εποχή του Αϊζενχάουερ ισχύει στην Αμερική το διακηρυγμένο κυβερνητικό δόγμα πως «ό,τι είναι καλό για την Τζένεραλ Μότορς είναι καλό για τις ΗΠΑ»).

Ομως ακόμα κι αν προσπεράσουμε την εκ μέρους της Μέρκελ και των ιμπεριαλιστικών επιτελείων «επιχειρηματική» προσέγγιση της ζωής των λαών, είναι αδύνατον να προσπεράσουμε, αυτό καθ΄ αυτό, το μοντέλο «Οπελ αλά ελληνικά».

Πρώτον, διότι το συγκεκριμένο «μοντέλο» είναι αποκαλυπτικό του τι μας ετοιμάζουν. Δεύτερον, διότι είναι ολέθριο.

*

Το αποκαλυπτικά ολέθριο «μοντέλο Οπελ» (η οποία μάλιστα είναι θυγατρική της Τζένεραλ Μότορς),

το οποίο, όπως μας ομολόγησαν, ακολουθείται στην Ελλάδα (η οποία μάλλον δεν είναι θυγατρική του κ. Παπανδρέου), μεταξύ άλλων περιλαμβάνει:

α) Μειώσεις μισθών των εργαζομένων στα εργοστάσια της εταιρείας ανά την Ευρώπη που ισοδυναμούν με απώλειες εισοδημάτων πάνω από 1 δισ. ευρώ για την επόμενη τετραετία (σας θυμίζει κάτι;),

β) εξωνυμένα συνδικάτα που συνυπογράφουν τις μειώσεις μισθών επικαλούμενα τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας (σας θυμίζει κάτι;),

γ) απροκάλυπτες διακηρύξεις - τόσο της εταιρείας όσο και των συνδικαλιστικών της φερεφώνων - ότι όλα αυτά στοχεύουν στην ανύψωση της κερδοφορίας της επιχείρησης (σας θυμίζει κάτι;).

*

Ποιο είναι το «κέρδος» των εργαζομένων από τα προηγούμενα; Τι ακριβώς είναι αυτό που σώζεται μέσα από αυτή την διαδικασία; Σίγουρα όχι οι εργάτες.

Η μοίρα περίπου 9.000 εργαζομένων της Οπελ στην Ευρώπη είναι προδιαγεγραμμένη από την αρχή του χρόνου, όταν και ανακοινώθηκαν οι απολύσεις τους. Τούτες τις μέρες μάλιστα - όπως δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση του βελγικού RTL - και συγκεκριμένα την ερχόμενη Παρασκευή, παραμονή Χριστουγέννων, στο εργοστάσιο της Οπελ στην Αμβέρσα θα γίνουν οι τελευταίες συναρμολογήσεις αυτοκινήτων. Το βράδυ της ίδιας μέρας, βάσει του σχεδίου ανύψωσης της κερδοφορίας της Οπελ, στο εργοστάσιο μπαίνει λουκέτο. Οι τελευταίοι 2.600 εργαζόμενοι από τους 70.000 εργαζόμενους που είχε φτάσει κάποια στιγμή το προσωπικό του εργοστασίου, πετιούνται στο δρόμο...

*

Και κάτι ακόμα: Τα κέρδη της Τζένεραλ Μότορς, της μητρικής της Οπελ στην Αμερική, το τρίτο τρίμηνο του 2010 ξεπέρασαν τα 2 δισ. δολάρια.

Αλλά η Τζένεραλ Μότορς δεν είναι άλλη από την πολυεθνική που διά μέσω της αμερικανικής κυβέρνησης, έχει «μπουκωθεί» με κρατικές επιχορηγήσεις 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων (!) από την έναρξη της κρίσης, αφού το αμερικανικό δημόσιο ανέλαβε να τη διασώσει από την χρεοκοπία, αναθέτοντας την πληρωμή των ζημιών της στους φορολογούμενους Αμερικανούς εργαζόμενους (και κατ΄ επέκταση στους Ευρωπαίους απολυμένους συναδέλφους τους).

*

Αν επομένως η Ελλάδα αντιμετωπίζεται κάτι σαν Οπελ, κάτι δηλαδή σαν κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, που ο λαός της «πρέπει» να οδηγηθεί στην «ελεγχόμενη χρεοκοπία», στη διάλυση και στην καταστροφή, για να διασωθούν οι εγχώριοι και οι ξένοι καπιταλιστές, μήπως είναι επιβεβλημένο και απολύτως αναγκαίο οι εργαζόμενοι να σπάσουν την αλυσίδα, κάνοντας δικά τους τα εργοστάσια και προσαρμόζοντας τις παραγωγικές τους δυνατότητες, όχι στην ικανοποίηση της κερδοφορίας των καπιταλιστών, αλλά στην κάλυψη και ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών;