Όποιος δεν είναι τώρα δεν ήταν ποτέ

pitsirikos.net

Με αφορμή τη σύλληψη του δήμαρχου Στυλίδας, Απόστολου Γκλέτσου –με τις κατηγορίες της διατάραξης ασφάλειας συγκοινωνιών, της φθοράς ξένης περιουσίας και παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας-, θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει μια φίλη ηθοποιός πριν από μερικά χρόνια.

Αυτή η καλή μου φίλη δούλεψε εκείνη τη χρονιά με δυο γνωστούς ηθοποιούς και θιασάρχες – με τον ένα τον χειμώνα, με τον άλλον το καλοκαίρι. Οι ρόλοι που της έδωσαν ήταν εξαιρετικοί και ήταν πολύ καλή.

Και τα δυο θεατρικά έργα ήταν γραμμένα από σπουδαίους συγγραφείς, αλλά οι παραστάσεις δεν είχαν την ίδια τύχη. Η παράσταση του χειμώνα είχε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, ενώ η παράσταση του καλοκαιριού πήγε άπατη.


Μετά από αυτήν την εμπειρία της με τους δυο ηθοποιούς, η φίλη μου ήταν προβληματισμένη και μου είχε εκφράσει την εξής απορία: «Πώς γίνεται ο ένας να είναι τόσο καλός ηθοποιός και τόσο κακός άνθρωπος, και ο άλλος να είναι τόσο καλός άνθρωπος και τόσο κακός ηθοποιός;».

Δεν είχα κάποια πειστική απάντηση να της δώσω και της είπα πως πρέπει να τους είναι ευγνώμων και να αρκεστεί στο γεγονός ότι και οι δυο της πρόσφεραν την ευκαιρία να πατήσει στο σανίδι και να παίξει - δεν έχουν όλοι οι νέοι ηθοποιοί αυτή την ευκαιρία.

Ο Απόστολος Γκλέτσος είναι ένας κακός ηθοποιός. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να παίζει, αλλά όσες φορές τον είχα δει στο θέατρο σκεφτόμουν πάντα πως εγώ θα έπαιζα καλύτερα. Βέβαια, εγώ δεν έχω την εμφάνιση του Απόστολου Γκλέτσου.

Τώρα ο Απόστολος Γκλέτσος είναι δήμαρχος της Στυλίδας. Μπορεί ένας κακός ηθοποιός να είναι ένας καλός δήμαρχος; Φυσικά και μπορεί – όπως μπορεί ένας κακός ηθοποιός να είναι πολύ καλός άνθρωπος, και ένας καλός άνθρωπος πολύ κακός δήμαρχος. Θα πρέπει, βέβαια, να τον βοηθήσουν και οι δημότες του δήμου Στυλίδας – ο κάθε δήμαρχος είναι η εικόνα του κοινωνικού συνόλου που εκπροσωπεί.

Οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Έχω δει ανθρώπους που αντιπαθούσα να κάνουν κάτι μαγικό. Έχω δει ανθρώπους που μου γυρνούσαν τα άντερα να κάνουν την πιο γενναία και ευγενική κίνηση. Βέβαια, έχω δει και το ακριβώς αντίθετο: ανθρώπους που εκτιμούσα να κάνουν εμετικά πράγματα.

Η Μαρία Ρεζάν στο βιβλίο της «Με νοσταλγία... για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα» αναφέρεται με μεγάλη τρυφερότητα και θαυμασμό στον πρώην σύζυγό της Ανδρέα Ιωσήφ. Ο Ανδρέας Ιωσήφ ήταν υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στη δεύτερη κυβέρνηση Πλαστήρα. Παραιτήθηκε από την κυβέρνηση την ημέρα που εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης. Η πολιτική του καριέρα καταστράφηκε αλλά κέρδισε την εκτίμηση και το σεβασμό των πολιτών.

Στα χρόνια της χούντας, ο Ανδρέας Ιωσήφ εργάστηκε ως τηλεοπτικός σχολιαστής στην ΥΕΝΕΔ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Ξεκινώντας από τη Μαρία Δαμανάκη –αλλά και πολλά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης- και περνώντας στους δικούς μας ανθρώπους, θα μπορούσε κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα πως μάλλον είναι στη φύση του ανθρώπου να επιθυμεί να βαδίσει στο καλύτερο και τελικά να πηγαίνει ντουγρού για το χειρότερο. Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρέσεις.

Αποκλείεται δηλαδή η πιθανότητα κάποιος από τους σημερινούς –ή τους προηγούμενους- κυβερνώντες να κάνει στο μέλλον κάτι που να ανατρέψει τη σημερινή του εικόνα; Ναι, αποκλείεται. Το γεγονός ότι κανείς τους δεν παραιτήθηκε –μετά τη χρεοκοπία της χώρας- αποδεικνύει πως είναι εντελώς «χαλασμένοι».

Δεν θυμάμαι ποιος είχε πει πως δεν έχει νόημα να είσαι επαναστάτης στα 20, αφού στα 20 όλοι επαναστάτες είναι – το σημαντικό είναι να είσαι επαναστάτης στα 60. Εκεί σε θέλω, μάγκα μου – στα 20 οι ορμόνες κάνουν πάρτι μέσα στο σώμα μας και του δίνουν από μόνες τους μια «επαναστατικότητα».

Η Μαλβίνα Κάραλη είχε γράψει «Άντρας που δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ» (νομίζω πως η φράση είναι από κάποια τραγωδία, αλλά δεν είμαι σίγουρος). Αλλάζοντας λίγο τη φράση, θα πω πως «όποιος δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ».

Ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας μας καλείται να κάνει τις επιλογές του και να αποδείξει ποιος είναι και ποιος θέλει να είναι. Οι δικαιολογίες τελείωσαν. Στη ζωή δεν προχωράς σκύβοντας το κεφάλι και λέγοντας συνέχεια ναι, ούτε κρύβεσαι στα δύσκολα – προχωράς, παίρνοντας θέση και την ευθύνη της θέσης σου.

«Όποιος δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ». Κι αυτό ισχύει για όλους μας. Ναι, και για τον Απόστολο Γκλέτσο.