Ο Iμπραχίμ και οι 300

Από το www.skai.gr - Ζηνοβία Σαπουνά

Τον Ιανουάριο του 2004, στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ για τα εργατικά ατυχήματα, συνάντησα στο κρεβάτι θεραπευτηρίου της Αθήνας τον 30χρονο τότε Ιμπραχίμ Αλ Μοχάμεντ Αλίσσα, μετανάστη από τη Συρία.

Ήταν θύμα εργατικού ατυχήματος που συνέβη στο Ολυμπιακό Χωριό στο Μενίδι όπου δούλευε ως σοβατζής τον Απρίλιο του 2002.

Ο Ιμπραχίμ είχε πέσει από τη σκαλωσιά του τέταρτου ορόφου και είχε τραυματιστεί σοβαρά στον αυχένα. Η διάγνωση των γιατρών ήταν παράλυση άνω και κάτω άκρων. Την ίδια ώρα η εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για το έργο δεν του έδινε την αποζημίωση και τον καλούσε σε συμβιβασμό.

Ο Σύρος εργάτης ήταν πατέρας δύο παιδιών και είχε έρθει στην Ελλάδα για να βρει μια καλύτερη τύχη, για να δουλεύει και να στέλνει χρήματα πίσω στην πόλη Αλέμπο όπου διέμενε η οικογένειά του. Η τύχη βέβαια δεν του χαμογέλασε.

Για ενάμιση χρόνο μετά το ρεπορτάζ είχα κάποια επαφή μαζί του και μάθαινα τα νέα του. Ποια νέα του δηλαδή; Τον άκουγα στο τηλέφωνο με τα σπαστά ελληνικά που μιλούσε, να αναρωτιέται πότε θα περπατήσει και πότε θα επιστρέψει στην πατρίδα του. Ποιος να του έλεγε το ποτέ; Και ποιος να του έλεγε πως ήταν δύσκολη ακόμα και η μεταφορά του πίσω στη Συρία;

Μετά έχασα τα ίχνη του, πέρασε κι ο καιρός.

Τον θυμήθηκα την περασμένη Δευτέρα. Όταν οι 300 μετανάστες από την Κρήτη άρχισαν απεργία πείνας στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Την ίδια μέρα διάβασα και μια ανακοίνωση των μεταναστών. Έγραφαν: «Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες συναδέλφους μας».

Στον Ιμπραχίμ και σε όσους άφησαν πίσω μάνες, κόρες, γιους, γυναίκες, αδέλφια, συγγενείς, φίλους, αναζητώντας με αξιοπρέπεια μια καλύτερη ζωή εύχομαι να τη βρούνε.

Και με μεγάλη ντροπή τους λέω πως από τούτο τον τόπο έχουν μεταναστεύσει προ πολλού για άλλες πολιτείες ο «Ξένιος Δίας» και η αλληλεγγύη.

Τη θέση τους πήραν «κήνσορες και θεράποντες». Και φασίστες που δεν αισχύνονται να χαιρετούν ναζιστικά στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας.

Στον αντίποδα, οι «φιλάνθρωποι» πολιτικών δυνάμεων, συνιστωσών, δικτύων που συνθηματολογούν -δυστυχώς- ασύστολα.

Και στη μέση οι άνθρωποι και το πρόβλημα.