Το ελληνικό τείχος του αίσχους

Γ. Ρούση - Ελευθεροτυπία

Θυμάμαι σαν να 'ταν χτες τον ενθουσιασμό όλων εκείνων που πανηγύριζαν για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Θυμάμαι ακόμη όλους εκείνους που προστέθηκαν στους προηγούμενους και πανηγύριζαν πέρυσι την εικοστή επέτειο αυτής της πτώσης, ενώ ταυτόχρονα είτε επικροτούσαν, είτε σφύριζαν αδιάφορα για το τείχος των Ισραηλινών στη Δυτική όχθη και για εκείνο των ΗΠΑ στα σύνορα με το Μεξικό.

Και να που όλοι οι παραπάνω τάσσονται φανατικά υπέρ της κατασκευής του τείχους-φράχτη του Εβρου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την οποία έσπευσε να χειροκροτήσει το ΛΑΟΣ, στο πλαίσιο μιας σύμπλευσης που αποπνέει έντονα μπόχα αλήστου μνήμης εθνοσιαλισμού.

Είναι προφανές ότι εδώ προκύπτουν σοβαρές αντιφάσεις και ασυνέπειες τουλάχιστον για όλους εκείνους που διατείνονται ότι είναι κατά των τειχών για λόγους αρχών.

Ακόμα προκύπτουν σοβαρές αντιφάσεις για όλους εκείνους που από τη μια στηρίζουν την Ε.Ε. και τις αρχές της, ανάμεσα στις οποίες είναι θεμελιακή εκείνη της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών της ανάμεσα στις χώρες-μέλη της.

Θα μου πείτε, μα οι λαθρομετανάστες που διακινούνται από τον Εβρο δεν είναι πολίτες της Ε.Ε. Θα σας απαντήσω ότι ακριβώς εδώ εντοπίζω το πρόβλημα. Δηλαδή στον κατεξοχήν διαχωρισμό του ανθρώπινου είδους σε Ευρωπαίους και μη, ή ακριβέστερα σε πολίτες-μέλη των χωρών της Ε.Ε. και μη.

Αν δεν είναι αυτό καραμπινάτος ρατσισμός και μάλιστα νομικά κατοχυρωμένος, τόσο από την Ε.Ε. όσο και από τις επί μέρους χώρες-μέλη της, τότε διερωτώμαι τι άλλο μπορεί να είναι. Τι άλλο μπορεί να είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε εκείνους που έχουν δικαίωμα να ζουν και σ' εκείνους που είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν από την πείνα. Διότι οι τεράστια πλειονότητα όλων εκείνων που καταφθάνουν στην Ευρώπη από την Ασία ή την Αφρική, πλην από τις περιπτώσεις των καθαρά πολιτικών προσφύγων, που είναι και ελάχιστες, είναι άνθρωποι που φεύγουν με πόνο από τις πατρίδες τους, όχι δα για να πλουτίσουν, αλλά γιατί ούτε στοιχειωδώς δεν μπορούν να επιβιώσουν, και τούτο χάρη στην εκμετάλλευση που υφίστανται οι χώρες τους από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και από την ντόπια κυρίαρχη τάξη.

Είναι άνθρωποι που δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να χρηματοδοτήσουν την αποστολή του αυτοεξορισμού τους, άνθρωποι που ρισκάρουν τη ζωή τους σαν εκείνους τους δόλιους Αφγανούς που πρόσφατα τους κατάπιε το Ιόνιο στα ανοιχτά της Κέρκυρας, άνθρωποι που για να φτάσουν στον επίγειο για αυτούς παράδεισο της χώρας μας περνούν απίστευτες ταλαιπωρίες κι αυτό συχνά μαζί με τα ανήλικα και νήπια παιδιά τους.

Το πιο επικίνδυνο όμως δεν είναι ούτε τι κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο αφού ξεπούλησε τον σοσιαλισμό ξεπουλά με την ίδια ευκολία και τον όποιο φιλελευθερισμό, και τη θεμελιακή αρχή του της φυσικής ισότητας των ανθρώπων, ούτε το πώς αντιδρούν οι με βάση το κόμμα που ψηφίζουν συντηρητικοί πολίτες, το πιο επικίνδυνο είναι η αντίδραση μιας μερίδας των κατ' όνομα προοδευτικών.

Εξι λοιπόν στους δέκα Ελληνες βλέπουν θετικά το μέτρο της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας με τίτλο «Η κοινή γνώμη απέναντι στο τείχος του Εβρου», της Public Issue για λογαριασμό της «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής, υπέρ της κατασκευής του φράχτη τοποθετείται η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (51%)!! το 25% των ψηφοφόρων των κομμάτων της αριστεράς (!!!) και το 37% των ψηφοφόρων της Ν.Δ.

Με βάση τα παραπάνω διερωτάται κανείς σε τι μπορεί να συνίσταται η δήθεν προοδευτικότητα των πρώτων και η αριστερότητα των δεύτερων, όταν αυτοί τάσσονται υπέρ ενός μέτρου που είναι κατεξοχήν και βαθύτατα αντιδραστικό και παρασάγγας πίσω όχι δα από τον σοσιαλισμό, που προϋποθέτει μια ενιαία παγκόσμια πατρίδα, αλλά από θεμελιακές φιλελεύθερες αρχές. Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η απαράδεκτη στάση, με τη θέση του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά για τον οποίο «Του κόσμου όλου είμαι πολίτης/ πατρίδα έχω όλη τη γη»;

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η στάση με την παράδοση της χώρας του Ξένιου Δία, για την οποία η φιλοξενία των ξένων ήταν μια ιερή υποχρέωση;

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η στάση με ένα λαό κατεξοχήν μετανάστη σαν το δικό μας που είναι διασκορπισμένος στις τέσσερις άκρες του πλανήτη και η σύγχρονη νέα γενιά του ετοιμάζεται να αποδράσει άλλη μία φορά;

Καμιά, θα έλεγα εγώ. Και σε όσους προτρέξουν να μου προσάψουν ότι πρέπει να προστατευτούμε από τις συνέπειες ενός ανεξέλεγκτου ρεύματος μεταναστών, θα αντιτείνω ότι μόνον αν συμβάλουμε στη λύση των προβλημάτων που σπρώχνουν τους ανθρώπους στη μετανάστευση και όχι χτίζοντας σύγχρονους φράχτες του αίσχους μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ριζικά το πρόβλημα.

Και παρ' όλο που δεν θέλω να πιστέψω ότι «ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε», παρ' όλο που δεν θέλω να πιστέψω ότι «ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα», πολύ φοβάμαι πως, αλίμονο, το φίδι σηκώνει και πάλι το κεφάλι και πρέπει άμεσα να αντιδράσουμε.