Ιάκωβος Καμπανέλλης (1922-2011)

(..)Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι 

να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό 

αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει 

να περιμένει μάταια τον καιρό.(..)

Από το pitsirikos.net

Τον Ιάκωβο Καμπανέλλη τον θαύμαζα και πάντα θα τον θαυμάζω. Πρώτη φορά τον είδα από κοντά στο κατάστρωμα ενός πλοίου που πήγαινε στη Νάξο – ο Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο. Τον παρατηρούσα για πολλή ώρα• από μικρή ηλικία με εντυπωσίαζαν οι πνευματικοί άνθρωποι – κι αυτός ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος.

Το είχα θεωρήσει πολύ θετικό σημάδι να πηγαίνω στη Νάξο που είχε πάει σχολείο ο αγαπημένος μου Νίκος Καζαντζάκης και να συναντάω στο πλοίο τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Είχα ενθουσιαστεί.

Θυμάμαι δυο σκηνές από μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης στην Έλενα Ακρίτα, για την εκπομπή «Φώτα πορείας» (νομίζω πως αυτός ήταν ο τίτλος της εκπομπής).

Στην πρώτη σκηνή δίπλα του καθόταν η ηθοποιός Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Κάποια στιγμή, αναφέρθηκαν σε μια στιγμή από το παρελθόν και τα χέρια τους αυθόρμητα ενώθηκαν για λίγο. Μετά, σαν να ήταν παιδιά, ένιωσαν αμηχανία και τα χέρια τους χώρισαν.

Σε ένα άλλο στιγμιότυπο αυτής της ωραίας εκπομπής, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης διαβάζει μια ιστορία στην –μικρή τότε- εγγονή του, τη Νίκη. Ξαφνικά, η τρομερή Νίκη γυρνάει και λέει στον παππού της –τον πιο μεγάλο θεατρικό συγγραφέα της Ελλάδας μετά την Κατοχή- «α, ρε παππού, ούτε μια ιστορία δεν ξέρεις να πεις!». Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ξέσπασε σε γέλια.

Θυμάμαι ακόμα μια σπουδαία ομιλία του Ιάκωβου Καμπανέλλη στην Ακαδημία Αθηνών –με θέμα την ιστορία του ελληνικού θεατρικού έργου τον 20ο αιώνα-, αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι τη μια και μοναδική φορά στη ζωή μου που πήγα σε επίδειξη μόδας ήταν παρών και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης.

Ήταν μια επίδειξη μόδας στον εξωτερικό χώρο του Ζαππείου και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν παρών επειδή η κόρη του, η Κατερίνα Καμπανέλλη, εργαζόταν στη σχολή που διοργάνωνε την επίδειξη. Από τη θέση που καθόμουν, μπορούσα να βλέπω τις αντιδράσεις του στις εκκεντρικές δημιουργίες που φορούσαν τα μοντέλα.

Όταν ξεκίνησα να γράφω στο μπλογκ, σκέφτηκα και είπα στην Κατερίνα Καμπανέλλη και σε μια κοινή μας φίλη να τους δώσω μερικά κείμενά μου, για να του τα δώσουν να τα διαβάσει και να τους πει αν αξίζουν τίποτα. Μετά, όμως, ντράπηκα και δεν το έκανα.

Τα συλλυπητήρια μου στην ωραία οικογένειά του και σαν αποχαιρετισμός ένα κείμενο για μια βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής που ήταν αφιερωμένη στον Ιάκωβο Καμπανέλλη: «Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία…».