9 ΜΑΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Β` Παγκόσμιος Πόλεμος: Είσοδος των σοβιετικών στρατευμάτων στο Βερολίνο. Η σημαία της ΕΣΣΔ ανεμίζει στο Ράιχσταγκ

Η μνήμη που θέλουν να σβήσουν οι πλαστογράφοι της ιστορίας

Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών η σημερινή, της μεγάλης νίκης κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού «Αξονα» Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους, που τέλειωσε πριν από 65 χρόνια, βάζοντας τέρμα στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πιο αιματηρό που γνώρισε η ανθρωπότητα. Οι νεκροί στη διάρκειά του έφτασαν τα 50 εκατομμύρια. Σ' αυτήν τη νίκη συνέβαλαν όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Ομως, για την πραγματοποίησή της, υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης.

Τη δική τους σημαντική συμβολή στον 6χρονο πόλεμο (1939-1945) είχαν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών. Και σε αυτά ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Οπως ο Α`, έτσι και ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929-1933). Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού κατέστησε και πάλι τη Γερμανία δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε και χάρη στην ενίσχυση που της έδωσαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α` Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση της Γερμανίας και στη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Τη στήριξή τους στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι, πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσέφεραν και η Καθολική Εκκλησία και σειρά σοσιαλδημοκρατικών, συντηρητικών και άλλων αστικών κομμάτων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, ενώ, μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κρατών.

Aπό την εποχή ακόμη που ο Καρλ Κάουτσκι και η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, για να στηρίξουν την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, στο όνομα της δημοκρατίας, έκαναν τον πιο βρώμικο αντισοβιετισμό, χτυπώντας την Οχτωβριανή Επανάσταση ως «δικτατορία» (φωτ.: Εφοδος στα χειμερινά ανάκτορα. Πετρούπολη, 8-11-1917)

Αυτή τη μέρα, λοιπόν, το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ την ανακήρυξε ως «μέρα της Ευρώπης». Στόχος να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, από τη συνείδηση λαού και νεολαίας, την ανεξάντλητη δύναμη των λαών που όταν θέλουν μπορούν να συντρίψουν τον φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλό τους. Και αυτό επίσης δεν είναι τυχαίο. Γιατί το πιο σημαντικό αποτέλεσμα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν οι θεμελιακές αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων. Η Σοβιετική Ενωση, λόγω του αποφασιστικού ρόλου που είχε διαδραματίσει στη συντριβή του φασισμού και στην απελευθέρωση των ευρωπαϊκών λαών, βγήκε από τον πόλεμο με εξαιρετικά ενισχυμένο το κύρος της και με διευρυμένη την επιρροή της. Συνέβαλε, παράλληλα, στην απόσπαση από τον καπιταλισμό μιας σειράς χωρών στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία που ακολούθησαν πολύ γρήγορα το δρόμο του σοσιαλισμού. Καθώς και στην άνοδο του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που οδήγησε στην κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος.

Ολα αυτά θέλουν να σβήσουν από την ιστορική μνήμη. Και ανέλαβαν έργο οι πλαστογράφοι της Ιστορίας, που έχουν εκκολαφθεί από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία.

Τα αντικομμουνιστικά κέντρα

«Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989 - 1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Επιχειρούν να σβήσουν από την Ιστορία το ρόλο των λαϊκών κινημάτων στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην κατοχή της χιτλερικής συμμαχίας, ενάντια στο φασισμό σε κάθε χώρα, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγε η αστική τάξη, το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως στην Ελλάδα, όπου υπήρξε εμπνευστής, ψυχή και οργανωτής της Εθνικής Αντίστασης (φωτ.: Αντάρτες με το φλάμπουρο του ΚΚΕ στα βουνά)

Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να καταστήσει τις νεότερες γενιές ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξει μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα όπου τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989 - 1991.

Τα ιμπεριαλιστικά "κέντρα" συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οι πόλεμοι γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, για τη "διέξοδο" από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού μέσα από τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, τον πόλεμο. Ακόμα, με στόχο την αναδιάταξη στο συσχετισμό δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών κρατών.

Ταυτόχρονα, αποσιωπούν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κατέβαλε μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες για να αποσοβηθεί η πολεμική έκρηξη, ότι ακολουθούσε με συνέπεια πολιτική ειρήνης, επειδή μόνο από αυτήν είχε συμφέρον για να οικοδομηθεί η σοσιαλιστική κοινωνία. Εχοντας καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είχε καταργήσει και το κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα και στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η Σοβιετική Ενωση υποχρεώθηκε να διεξαγάγει έναν πόλεμο που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός.

Οι διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του '44 χτυπήθηκαν και από τα «Τάγματα Ασφαλείας»

Κρύβουν, επίσης, επιμελώς ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων στη Σοβιετική Ενωση, που τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και συμμάχησαν με τους Γερμανούς.

Τα αντικομμουνιστικά "κέντρα" ονοματίζουν σήμερα την Αντίσταση "τρομοκρατία"! Εμφανίζουν ως σφαγές αμάχων την παραδειγματική τιμωρία των "δωσίλογων". Προβάλλουν ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου "Ταγμάτων Ασφαλείας" και της συνεργασίας με τους κατακτητές την ανάγκη "αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι Κομμουνιστές"!

Αντιστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο οι δυνάμεις του "Αξονα" που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι και οι κυβερνήσεις των "δημοκρατικών" ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Από τα πιο χαρακτηριστικά εγκλήματα των ΗΠΑ - Βρετανίας ήταν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης (13 προς 14 Φλεβάρη 1945), στη διάρκεια του οποίου η πόλη μεταμορφώθηκε σε σωρούς ερειπίων, χάθηκαν πάνω από 120.000 άνθρωποι και καταστράφηκε ανυπολόγιστης αξίας πολιτιστικός πλούτος. Κι αυτό, παρότι ο βομβαρδισμός της Δρέσδης δεν είχε στρατιωτική σημασία. Σήμερα, δε λείπουν και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η Δρέσδη βομβαρδίστηκε μετά από απαίτηση του Στάλιν!! Ομως, τα εργοστάσια της Γερμανίας, όπου οι ΗΠΑ είχαν επενδύσεις, παρέμειναν άθικτα.

Αν και ο ίδιος ο Γ. Γκαίμπελς ομολόγησε στα «Απομνημονεύματά» του την ευθύνη των ναζιστών στη σφαγή των Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν, υποστηρίζοντας πως «δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες», η αντικομμουνιστική υστερία συνεχίζει να το έχει στην αιχμή της βρώμικης προπαγάνδας της

 

Η έκρηξη αυτενέργειας, που έδειξε το μεγαλύτερο τμήμα του σοβιετικού λαού, η τέτοια προσήλωση στο στόχο και η συνειδητή πειθαρχία δεν μπορούσαν να υπάρξουν σε συνθήκες τρόμου σε βάρος του λαού, όπως ισχυρίζονται ότι υπήρχαν η ιμπεριαλιστική και η οπορτουνιστική προπαγάνδα. Δεν ήταν δυνατό να δράσουν σε συνθήκες τρόμου οι οικοδόμοι του σοσιαλισμού, που μετέφεραν στα ενδότερα της Σοβιετικής Ενωσης χιλιάδες εργοστάσια και επιχειρήσεις των δυτικών περιοχών, για να συνεχιστεί η παραγωγή. Οι οικοδόμοι του σοσιαλισμού, που, μεσούντος του πολέμου, έχτιζαν από την αρχή τις ερειπωμένες περιοχές, όταν οι γερμανικές στρατιές τις εγκατέλειπαν. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες έπιασαν δουλειά στα εργοστάσια αντικαθιστώντας στην παραγωγή τους άντρες που πολεμούσαν στο μέτωπο. Περισσότερες από 1 εκατομμύριο γυναίκες στα κολχόζ απέκτησαν τα επαγγέλματα της οδηγού και της μηχανικού. Πάνω από 200 χιλιάδες έγιναν υπεύθυνες συνεργείων και πρόεδροι κολχόζ, ενώ 1 εκατομμύριο πήραν μέρος στις μάχες, στο μέτωπο και στα αντάρτικα τμήματα.

Αλλά και οι τέτοιας έκτασης και βάθους γιγάντιες στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως αυτές που διεξήγαγε ο Κόκκινος Στρατός, ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν δίχως την αυτοθυσία, την πρωτοβουλία και την ατομική υπευθυνότητα από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς ιθύνοντες κάθε χώρου» (Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ «Για τα 65 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών 9 Μάη 1945», «Ρ» 2/5/2010).

Αλλά οι ιμπεριαλιστές φτιάχνουν και δικές τους ανύπαρκτες ιστορικές επετείους για να ενσταλάζουν το δηλητήριο του αντικομμουνισμού, ως όπλο στον ολοκληρωτικό πόλεμο κατά των λαών. Ετσι καθιέρωσαν την 23η Αυγούστου μέρα μνήμης κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων φασισμού και κομμουνισμού. Εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό και βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον Στάλιν με τον Χίτλερ.

Μαζί οι «φιλελεύθεροι», οι σοσιαλδημοκράτες, οι οικολόγοι - πράσινοι και δυνάμεις τύπου ΛΑ.Ο.Σ. πήραν αυτήν την αντιδραστική επαίσχυντη απόφαση.

Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε και που είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, προκειμένου να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό ως σύστημα που γεννά τις αιτίες των πολέμων.

Λένε ότι το φασιστικό άξονα, που εξαπέλυσε πρώτος τον πόλεμο, τον νίκησε η δημοκρατία. Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών μιλούν για δημοκρατία, δεν εννοούν τη δημοκρατία που κάνουν κουμάντο οι πολλοί, οι λαοί, αλλά αυτήν που κάνει κουμάντο το κεφάλαιο. Γι' αυτό και λένε ότι δε νίκησε παντού σ' όλη την Ευρώπη η δημοκρατία, αφού μια σειρά χωρών υποδουλώθηκαν στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό.

Γι' αυτό και πανηγυρίζουν για την επανένωση της Ευρώπης μετά την «πτώση του τείχους». Την επανένωση στις αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας, δηλαδή της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Γι' αυτό και καθιέρωσαν αυτή τη μαύρη για τους λαούς της Ευρώπης μέρα.

Μιλούν για την ελευθερία και δημοκρατία που κατέκτησαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την αντεπανάσταση και την ίδια ώρα εντείνονται οι διώξεις σ' αυτές τις χώρες κατά των κομμουνιστών, Κομμουνιστικά Κόμματα είναι στην παρανομία, ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών, όπως στις Βαλτικές χώρες, αναδεικνύονται εθνικοί ήρωες.

Η «υπόθεση Κατίν»

Πρόσφατα ξαναέφεραν στην επιφάνεια το ζήτημα της «σφαγής στο Κατίν από τους Σοβιετικούς», αυτό το κατασκεύασμα του Γκαίμπελς. Αφορμή, η συντριβή του αεροσκάφους, στο οποίο επέβαινε ο Πολωνός Πρόεδρος Λεχ Καζίνσκι και άλλοι Πολωνοί αξιωματούχοι, στο Σμόλενσκ της Ρωσίας όπου πήγαιναν για να αποτίσουν φόρο τιμής στα λεγόμενα «θύματα» του Στάλιν. Το αεροπορικό δυστύχημα «άνοιξε» για άλλη μια φορά τον ασκό του Αιόλου, τροφοδοτώντας τα μέσα ενημέρωσης με αντικομμουνισμό και ιστορικά ψεύδη σχετικά με τη «σφαγή στο δάσος του Κατίν». Αλλά με το συγκεκριμένο ζήτημα, πρόσφατα, προστέθηκε ένα ακόμη «επεισόδιο» στην αντικομμουνιστική παραχάραξη της Ιστορίας μετά την απόφαση της Ρωσίας να δώσει στη δημοσιότητα τα «μυστικά αρχεία» που αφορούν τη σφαγή στο δάσος του Κατίν. Πρόκειται για την καλά στημένη προπαγάνδα των ναζί για την ανακάλυψη μαζικού τάφου 3.000 Πολωνών αξιωματικών (στη συνέχεια ο αριθμός έφθασε στις 22-25.000) σε μια περιοχή στο δάσος του Κατίν. Αν και ο ίδιος ο Γ. Γκαίμπελς ομολόγησε στα «Απομνημονεύματά» του την ευθύνη των ναζιστών στην σφαγή των Πολωνών αξιωματικών, υποστηρίζοντας πως «δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες», η αντικομμουνιστική υστερία συνεχίζει να το έχει στην αιχμή της βρώμικης προπαγάνδας της.

Ο Γκαίμπελς έγραψε ότι «είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε»... Εκτός από τις σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο των εκτελέσεων, τα χέρια των εκτελεσμένων ήταν δεμένα με σκοινί που παραγόταν στην Γερμανία, ενώ πάνω στα θύματα βρέθηκαν έγγραφα, επιστολές, αποδείξεις με ημερομηνίες που έπονταν της γερμανικής εισβολής. Μάλιστα, η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως ο βαθμός αποσύνθεσης των θυμάτων δε δικαιολογούσε τους γερμανικούς ισχυρισμούς πως ήταν θαμμένα επί τρία ολόκληρα καλοκαίρια.

Τα έγγραφα της ρωσικής κυβέρνησης, σύμφωνα με την οποία προέρχονται από τα «μυστικά αρχεία» που αφορούν τη σφαγή στο δάσος του Κατίν, όπως μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, αποτελούνται από μια επιστολή από τον επικεφαλής της σοβιετικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, Λαβρέντι Μπέρια προς τον Σοβιετικό ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν στην οποία εισηγείται την εκτέλεση Πολωνών κρατουμένων πολέμου. Επιπλέον, παρουσιάζεται ένα απόσπασμα από διαταγή του ΠΓ του ΚΚΣΕ για την εκτέλεση και ένα σημείωμα του επικεφαλής της KGB προς τον Χρουστσόφ σχετικά με τη συγκεκριμένη εκτέλεση και την ανάγκη καταστροφής των σχετικών εγγράφων.

Τα συγκεκριμένα «έγγραφα», που είναι εδώ και καιρό γνωστά, είχαν ...παρουσιαστεί και το 1992 από τον τότε Ρώσο Πρόεδρο Μπορίς Γιέλτσιν στον Πολωνό ομόλογό του Λεχ Βαλέσα, σε μια προσπάθεια να ρίξουν το δηλητήριο της αντισοβιετικής προπαγάνδας για να αποδείξουν πως η κοινωνία που απάλλαξε τον άνθρωπο από την εκμετάλλευση, που νίκησε φασισμό και ναζισμό, που ήταν αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια κοινωνία καθοδηγούμενη από εγκληματίες ηγέτες.

Από την πρώτη στιγμή εκφράστηκαν αμφιβολίες σχετικά με την αυθεντικότητα των εγγράφων καθώς υπήρχαν ενδείξεις που υποδείκνυαν πλαστογραφία. Πέρα από το γεγονός πως η επιστολή φέρει την ίδια ημερομηνία σύνταξης και έγκρισης από τα μέλη του ΠΓ του ΚΚΣΕ, κάτι που ήταν αδύνατο να γίνει, η απόφαση του ΠΓ είχε μεταξύ άλλων τις υπογραφές των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν, οι οποίοι ωστόσο ήταν απόντες από την 13η Σύνοδο του οργάνου το Μάρτη του 1940. Στο φως ήρθαν και τα αποτελέσματα της εγκληματολογικής έρευνας επί της επιστολής, που δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ). Εκτός των άλλων, νομικοί και εγκληματολόγοι που έχουν ερευνήσει τα έγγραφα έχουν αποφανθεί πως αποτελούνται από διάφορα κομμάτια που δακτυλογραφήθηκαν σε διαφορετικό χρόνο. Μάλιστα το εγκληματολογικό εργαστήριο του Ε. Π. Μολοκόβ, στο οποίο πρόσφατα η επιστολή ξανά υποβλήθηκε σε εξέταση εμπειρογνωμόνων, αποκάλυψε πως ορισμένα κομμάτια του ντοκουμέντου δακτυλογραφήθηκαν σε διαφορετικές γραφομηχανές, κάτι που προκύπτει ύστερα από την εξέταση των γραφικών στοιχείων και της τοποθέτησης του κειμένου, του χρώματος και της ποιότητας της μελάνης. Πρόκειται για μέθοδο παραχάραξης που πολύ συχνά χρησιμοποιούσε η ναζιστική Γερμανία.

Οι πλαστογράφοι για την Ελλάδα

Και στη χώρα μας διάφοροι δημοσιολόγοι, συγγραφείς και «καθηγητές» Πανεπιστημίου, που αυτοαποκαλούνται ή τους εμφανίζουν ως αντικειμενικούς κριτές της ιστορίας, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία επιβολής αυτής της επικίνδυνης άποψης προκειμένου να υποτάξουν λαϊκές δυνάμεις στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και ιδιαίτερα τη νεολαία, η οποία δεν έχει κατακτημένη την ιστορική πείρα του 20ού αιώνα, το ρόλο του σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ στη συντριβή του φασισμού. Και είναι πολύπλευρη αυτή η άτιμη προπαγάνδα. Και αμιγώς αντισοβιετική και αντικομμουνιστική γενικά, αλλά και αντιΚΚΕ.

Λένε, λοιπόν, και γράφουν για την Ελλάδα την περίοδο της φασιστικής κατοχής περί «κομμουνιστικής τρομοκρατίας» που προκάλεσε τη δημιουργία των «Ταγμάτων Ασφαλείας». Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι τέτοιων ιστορικών προσεγγίσεων οι «καθηγητές» Καλύβας και Μαραντζίδης. Επιχειρούν να εξομοιώσουν τα εγκλήματα των δωσίλογων, των ταγματασφαλιτών, των συνεργατών των κατοχικών δυνάμεων, βάζοντάς τα στην ίδια μοίρα με τις ενέργειες αυτοάμυνας του ανταρτοπόλεμου. Λες και δεν ήταν τα «Τάγματα Ασφαλείας», τα ένοπλα τμήματα υπεράσπισης του καθεστώτος των δωσίλογων και των Κουίσλιγκς, που δρούσαν ως κοινοί εγκληματίες κατά των λαϊκών ανθρώπων που αντιστέκονταν στον κατακτητή, που πάλευαν για την απελευθέρωση της πατρίδας. Λες και δεν ήταν τα «Τάγματα Ασφαλείας» που δημιουργήθηκαν στην Κατοχή από τους Ράλληδες και τους Γερμανούς κατακτητές, με τις ευλογίες των Εγγλέζων, για να χτυπήσουν το ΕΑΜ και το ΚΚΕ και για να έχει ένα ακόμη ένοπλο στήριγμα το αστικό κράτος! Αλλωστε, η ελληνική αστική τάξη μετά την απελευθέρωση βρήκε το ένοπλο στήριγμά της στα «Τάγματα Ασφαλείας». Με τα «Τάγματα Ασφαλείας» και τους Αγγλους χτύπησε το λαϊκό κίνημα για να εγκαθιδρύσει τη δική της εξουσία, αφού ο αστικός πολιτικός κόσμος δεν είχε κανένα λαϊκό έρεισμα, μια και στον απελευθερωτικό πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Βεβαίως και οι επιλογές της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μετά την εισβολή των Γερμανών δεν ήταν ενιαίες, πράγμα εντελώς φυσιολογικό, αφού τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της διαφέρουν. Ετσι, το τμήμα της που είχε οικονομικοπολιτικές σχέσεις με τους Αγγλογάλλους φρόντισε να φύγει από την Ελλάδα για τη Μέση Ανατολή, το δε τμήμα της που είχε ανάλογες σχέσεις με τους Γερμανούς έμεινε στην Ελλάδα για να εγκαθιδρύσει το κατοχικό καθεστώς με διάφορα πολιτικά σχήματα και πρόσωπα.

Αυτή η πραγματικότητα έβαζε τη σφραγίδα της στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας και οδήγησε στις μάχες του Δεκέμβρη και στον εμφύλιο πόλεμο. Ουσιαστικά όλη η πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα έθετε αντικειμενικά το ζήτημα της εξουσίας μετά την απελευθέρωση. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και το κόμμα της καθώς και τη συμμαχία της στο συνασπισμό του ΕΑΜ.

Αλλωστε, πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί, π.χ., η ένοπλη δράση του ΕΔΕΣ με τη στήριξη των Αγγλων κατά του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ σ' όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα; Ο λαός είχε ήδη κατακτήσεις με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και κυβέρνηση, την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ, και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ. Αυτό το κίνημα έπρεπε πάση θυσία να τσακιστεί από την άρχουσα τάξη.

Αυτή η τεράστια συκοφαντική προπαγανδιστική εκστρατεία είναι γέννημα των ιμπεριαλιστικών κέντρων και παρουσιάζεται ως ιστορία, ως αλήθεια, από τα αστικά ΜΜΕ. Μα παρουσιάζεται ως αλήθεια, ως ιστορία, γιατί η προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού, με την αντεπανάσταση, αξιοποιείται από τον ιμπεριαλισμό ως όπλο κατά της πάλης των λαών για το δικό τους μέλλον, του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό, για την κομμουνιστική κοινωνία.

Οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων των λεγόμενων δημοκρατικών κρατών βοήθησαν τον Χίτλερ

Αλλά ποιες δυνάμεις βοήθησαν στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία; Τα γερμανικά μονοπώλια. Σημαντικό όμως ρόλο έπαιξαν επίσης τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας και οι κυβερνήσεις τους. Οι τράπεζες και τα άλλα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας επένδυσαν δισεκατομμύρια δολάρια στην ανόρθωση του δυναμικού της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας έχοντας υπόψη να χρησιμοποιήσουν τη χώρα αυτή στον αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οι μεγάλοι Αμερικανοί ιδιοκτήτες μονοπωλίων, όπως ο Μόργκαν, ο Ντιπόν, ο Ροκφέλερ και άλλοι, αρκετά χρόνια ενίσχυαν το χιτλερικό κόμμα.

ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία υπολόγιζαν ότι θα πετύχαιναν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, ώστε και η σοβιετική εξουσία να ανατραπεί και η αποδυναμωμένη Γερμανία να υποχρεωθεί να δεχτεί τους δικούς τους όρους μετά το τέλος του πολέμου στο μοίρασμα της λείας, έτσι ώστε να βγουν κερδισμένα τα δικά τους μονοπώλια και χαμένα τα γερμανικά.

Αλλά και την ίδια περίοδο του πολέμου συνέχιζαν στην ίδια ρότα, βομβαρδίζοντας στη Γερμανία άμαχο πληθυσμό (η περίπτωση της Δρέσδης είναι η πλέον χαρακτηριστική), αλλά όχι την πολεμική βιομηχανία, κάνοντας μυστικές συνεννοήσεις με τον Χίτλερ για συμφωνία μαζί του κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Ανέχτηκαν τις πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις Γερμανίας - Ιταλίας στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αφρική. Κράτησαν αρνητική στάση στο κάλεσμα της ΕΣΣΔ για συμφωνία ενάντια στον Χίτλερ, όταν ήδη είχε συγκροτηθεί το αντικομμουνιστικό Σύμφωνο Βερολίνου - Τόκιο - Ρώμης. Ακόμη και μετά το Σύμφωνο του Μονάχου, όπου παρέδωσαν στον Χίτλερ την Αυστρία, την Τσεχία. Την περίοδο του πολέμου προχώρησαν σε στρατολόγηση Γερμανών, Βουλγάρων, Τσέχων για να χρησιμοποιηθούν στην κατασκοπία και υπονομευτική δράση ενάντια στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, αμέσως μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.

Η δράση της σοσιαλδημοκρατίας στηρίζει το φασισμό

Αλλά τους Χίτλερ και Μουσολίνι βοήθησε και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Οχι μόνο γιατί προετοίμασε το έδαφος όταν ήταν στις κυβερνήσεις, προκειμένου να μεγαλώσει το τέρας του φασισμού, αφού έκαναν σφοδρό αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό αγώνα, έπαιρναν μέτρα διάσωσης του καπιταλισμού από τη μεγάλη οικονομική κρίση του '29-'33, χτυπώντας εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα, απαγορεύοντας τους εργατικούς διεκδικητικούς αγώνες σε μια περίοδο μάλιστα που η οικονομική κρίση τις ωθούσε στην εξαθλίωση. Ηταν αυτές οι κυβερνήσεις, όπως για παράδειγμα η κυβέρνηση Μίλερ στη Γερμανία, που με το νομοθετικό οπλοστάσιο ενίσχυσης της αντιδραστικής ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας, έστρωναν το έδαφος της φασιστικής επίθεσης. Και ταυτόχρονα πρόβαλλαν ως υπεύθυνο για την οικονομική κρίση και ως το μεγαλύτερο εχθρό των λαϊκών μαζών το σοσιαλισμό που οικοδομούνταν στην ΕΣΣΔ.

Aπό την εποχή ακόμη που ο Καρλ Κάουτσκι και η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, για να στηρίξουν την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, στο όνομα της δημοκρατίας έκαναν τον πιο βρώμικο αντισοβιετισμό, χτυπώντας την Οχτωβριανή Επανάσταση ως «δικτατορία», μέχρι σήμερα, το όπλο του αντικομμουνισμού είναι αιχμή της αστικής ιδεολογίας. Είναι μέρος της στρατηγικής του κεφαλαίου στον «πόλεμό» του κατά της εργατικής τάξης, γι' αυτό και εκφράζεται με «πόλεμο» ενάντια στο επαναστατικό κόμμα της, στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ο Καρλ Κάουτσκι στο βιβλίο του «Ο μπολσεβικισμός σε αδιέξοδο», έχοντας στραφεί ουσιαστικά ενάντια στην ταξική πάλη, υποστήριζε ότι η αντεπανάσταση των λευκοφρουρών στη Σοβιετική Ρωσία ήταν λιγότερο επικίνδυνη από τον μπολσεβικισμό. Ο Κάουτσκι έφτασε στο σημείο να θεωρεί μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής κρίσης τη σοβιετική εξουσία, λόγω της απόσπασης της αγοράς της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στον κόσμο από τη βιομηχανική Ευρώπη και πρότεινε ανοιχτά: «Το να βγάλουμε τον μπολσεβικισμό από τη μέση ...σημαίνει να ανοίξουμε το δρόμο προς την άνθηση όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης». Πάνω στο έδαφος του αντικομμουνισμού, ο αποστάτης Κάουτσκι συνενώθηκε με την κεφαλαιοκρατία στον αντισοβιετικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Επίσης, στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λειψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: «Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού, όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι ...να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Στην πραγματικότητα όμως, η γραμμή συνεργασίας με την αστική τάξη οδηγούσε από τη μια παραχώρηση στην αντίδραση στην άλλη, στην παραίτηση από τον αποφασιστικό αγώνα κατά της επίθεσης του φασισμού, στρώνοντας ουσιαστικά το δρόμο για την επιβολή του.

Η Κομμουνιστική Διεθνής για το ζήτημα

Η 11η ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που συνήλθε τον Απρίλη του 1931 με θέμα: «Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η ανύψωση του επαναστατικού κύματος και τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων», καταγράφει πολύ συγκεκριμένα το ρόλο και τη δράση της σοσιαλδημοκρατίας και των κομμάτων της την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης 1929 - 1933. Ρόλος και δράση για τη σωτηρία του καπιταλισμού που συνδυαζόταν με την πάλη για αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και ταυτόχρονη καταστολή του ταξικού εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες. Ιδιαίτερα επιθετική ήταν η γερμανική σοσιαλδημοκρατία.

Αλλά ας παρακολουθήσουμε μέσα από αποσπάσματα των θέσεων της 11ης ολομέλειας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

«Η παγκόσμια οικονομική κρίση ξεσκέπασε ολοκάθαρα το ρόλο της παγκόσμιας Σοσιαλδημοκρατίας ως του κυριότερου κοινωνικού στηρίγματος της αστικής διχτατορίας. Σ' όλα τα βασικά στάδια της ανάπτυξης της ταξικής πάλης, από την εποχή του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου, (σ.σ. του πρώτου,) και της γέννησης της προλεταριακής διχτατορίας, η σοσιαλδημοκρατία έπαιρνε το μέρος της κεφαλαιοκρατίας ενάντια στην εργατική τάξη. Εκείνη έστειλε τα εκατομμύρια των προλετάριων στο ιμπεριαλιστικό μακελειό με την πρόφαση της "υπεράσπισης της πατρίδας". Εκείνη βοηθούσε την κεφαλαιοκρατία "της" να οργανώσει τη στρατιωτική επέμβαση στην ΕΣΣΔ το 1918 - 1919. Εκείνη έσωσε τον καπιταλισμό από την προλεταριακή επανάσταση αμέσως μετά τον πόλεμο (Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Ιταλία, Φιλλανδία). Εκείνη βοηθούσε ενεργά την κεφαλαιοκρατία για να σταθεροποιήσει την καπιταλιστική οικονομία. Εκείνη έσκυψε τις εργατικές μάζες κάτω από το ζυγό της καπιταλιστικής συστηματοποίησης. Εκείνη αναπτύσσει σήμερα - τη στιγμή της βαρύτατης κρίσης - όλες της τις δυνάμεις, για να σώσει το καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της δουλείας από την επερχόμενη καταστροφή.

Στην υπόθεση της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη είνε ο άμεσος και έμμεσος υποστηριχτής της πολιτικής της ελάττωσης του μεροκάματου, του περιορισμού του συστήματος της κοινωνικής ασφάλειας, ο υποστηριχτής ενός νέου κύματος της πιο αλύπητης συστηματοποίησης, είνε οργανωτής του σαμποτάζ και της διάσπασης ως απεργοσπαστικού και υποδουλωτικού της εργατικής τάξης οργάνου.

Στην υπόθεση της οικονομικής και χρηματιστικής ληστείας των εργαζομένων μαζών είνε ο ακούραστος υποστηριχτής της πολιτικής των τραπεζών, των τραστ και των καρτέλ, της πολιτικής της ακρίβειας όλων των εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης, της σύσφιξης του πιεστηρίου των φόρων...

Στην υπόθεση της ιμπεριαλιστικής αρπαγής είνε ο ενεργητικός και άμεσος συνένοχος ...της προπαρασκευής του πολέμου, ο υποστηριχτής των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών συμμαχιών.

Στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες

Στην Αγγλία, το "εργατικό κόμμα" όταν ερχότανε στην εξουσία υποσχέθηκε ελάττωση της αεργίας και καλυτέρευση της θέσης των αέργων, αγώνα ενάντια στην ελάττωση του ζωικού επιπέδου των εργατών, ειρήνη με την Ινδία, σταθερή πολιτική αφοπλισμού. Στην πραγματικότητα, εκτελώντας τη θέληση της ιμπεριαλιστικής κεφαλαιοκρατίας, η "εργατική" κυβέρνηση εφαρμόζει την καπιταλιστική συστηματοποίηση, ελαττώνει με τη διαιτησία το μεροκάματο, αυξάνει τις ώρες δουλειάς (νομοσχέδιο βιομηχανίας κάρβουνου), ελαττώνει τον προϋπολογισμό της κοινωνικής ασφαλείας, πνίγει μέσα σε κατακλυσμούς αιμάτων το επαναστατικό - απελευθερωτικό κίνημα στις Ινδίες, στην Αίγυπτο και στην Αραβία, ξεπερνά την Κυβέρνηση Μπάλτουιν στη ναυπήγηση και τον εξοπλισμό του πολεμικού ναυτικού, προπαρασκευάζει μαζί με τον γαλλικό ιμπεριαλισμό το ενιαίο μέτωπο της στρατιωτικής επέμβασης ενάντια στην ΕΣΣΔ (ρόλο της εργατικής κυβέρνησης στη ναυτική συμφωνία Γαλλίας και Ιταλίας).

Στη Γερμανία, η σοσιαλδημοκρατία στο διάστημα της τελευταίας ανόδου της στην εξουσία με τα χέρια της κυβέρνησης Μίλερ άνοιξε πρώτη την επίθεση ενάντια στην κοινωνική ασφάλεια, άρχισε πρώτη τη ναυπήγηση νέων θωρηκτών, τουφέκισε τους εργάτες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς το 1929 στο Βερολίνο, απαγόρεψε το "Σύνδεσμο των Κόκκινων Πολεμιστών", καταδίωξε τον εργατικό Τύπο, έπνιξε τις εργατικές απεργίες. Διωγμένη με τη θέληση της κεφαλαιοκρατίας από την κυβέρνηση, αφού εφάρμοσε με τα χέρια της το σχέδιο Γιούγκ, τον αντεργατικό νόμο της "άμυνας της δημοκρατίας", αφού ξεκαθάρισε το δρόμο με διάφορα αντιδραστικά μέτρα στην κυβέρνηση της εφαρμογής της φασιστικής διχτατορίας (Μπρούνιγκ) η σοσιαλδημοκρατία και μέσα στην κυβέρνηση (Πρωσία) και έξω από την κυβέρνηση ψηφίζει όλους τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης Μπρούνιγκ, είναι ο οργανωτής των απεργοσπαστών και ο πρωτοπόρος της αστυνομικής τρομοκρατίας ενάντια στους απεργούς και τους αέργους, υποστηρίζει ενεργά τον εξοπλισμό του Γερμανικού ιμπεριαλισμού (ναυπήγηση νέων θωρηκτών), παίζει το ρόλο του αρχηγού της αντισοβιετικής προπαγάνδας και της προπαρασκευής της στρατιωτικής επέμβασης.

Στόχος η ανατροπή του σοσιαλισμού την ΕΣΣΔ

Ολόκληρη η αντεπαναστατική κι αντεργατική πολιτική της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας παίρνει την τελειότερή της μορφή στην προπαρασκευή του αποκλεισμού και της στρατιωτικής επέμβασης ενάντια στο πρώτο προλεταριακό κράτος του κόσμου. Η στροφή προς τη στρατιωτική επέμβαση της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας, που έχασε την ελπίδα της στην καπιταλιστική αναγέννηση της ΕΣΣΔ, στη νίκη των δεξιών στοιχείων (σ.σ. εννοεί των δεξιών οπορτουνιστών), μέσα στο ΠΚΚ (μπ.) (σ.σ. Πανρώσικο Κομμουνιστικό Κόμμα μπολσεβίκων), η εφαρμογή της γενικής επίθεσης ενάντια στα καπιταλιστικά στοιχεία της ΕΣΣΔ (σ.σ. να θυμίσουμε ότι ήταν η περίοδος της κολεκτιβοποίησης που οι κουλάκοι, η καπιταλιστές στην αγροτική οικονομία ξεσηκώθηκαν ενάντια στη Σοβιετική Εξουσία), και η ανάπτυξη της επαναστατικής ανύψωσης στις χώρες του κεφαλαίου δυνάμωσαν τον προσανατολισμό προς την επέμβαση και στις πράξεις σαμποτάζ όλων των κομμάτων της ΙΙ Διεθνούς (πρώτα - πρώτα της Γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που αποτελεί τον πυρήνα της ΙΙ Διεθνούς) που καταλαβαίνουν ότι η νίκη του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ θα σπάσει οριστικά την επιρροή τους πάνω στις εργατικές μάζες των καπιταλιστικών χωρών.

Η δίκη του "πανενωτικού Γραφείου των Ρώσων μενσεβίκων" (σοσιαλδημοκρατών), που ξεσκέπασε τον άτιμο και διπρόσωπο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας απόδειξε ότι η ΙΙ Διεθνής, μια που έχει σκοπό την ανόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ με τη στρατιωτική επέμβαση, μια που οργανώνει με τους αντεπαναστατικούς της πράχτορες στην ΕΣΣΔ διάφορες πράξεις σαμποτάζ, σ' όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας με σκοπό να υποσκάψει τον εφοδιασμό των εργατών και αγροτών με τη συνειδητή προσπάθεια να χαμηλώσει το πραγματικό μεροκάματο των εργατών, έχει μετατραπεί σε πολεμικό απόσπασμα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που προετοιμάζει τον πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Στην πραγματικότητα η σοσιαλδημοκρατία μ' αυτές τις μανούβρες υποβοηθεί το κεφάλαιο για να επιτύχει την επίθεσή του ενάντια στο ζωικό επίπεδο της εργατικής τάξης, να δυναμώσει τη διχτατορία του, να επιταχύνει τη φασιστικοποίηση του αστικού κράτους, να πνίξει την αντίσταση των μαζών στο φασισμό, να εμποδίσει την αυθόρμητη κλίση των πλατειών εργατικών μαζών προς το ενιαίο μέτωπο, να σκεπάσει την προπαρασκευή του πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Ολα αυτά κι άλλα παρόμοια τους γεγονότα ξεσκεπάζουν ολοκάθαρα τον αντεπαναστατικό ρόλο της παγκόσμιας σοσιαλδημοκρατίας ως του κυριώτερου κοινωνικού στηρίγματος της κεφαλαιοκρατίας στον αγώνα της ενάντια στο προλεταριάτο.

Γι' αυτό το ξέσπασμα της σοσιαλδημοκρατίας, το ξέσπασμα της ΙΙ Διεθνούς, η απελευθέρωση των εργατικών μαζών από την επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας είναι άμεσο καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων, χωρίς δε την πραγματοποίηση του καθήκοντος αυτού είναι αδύνατη μια νικηφόρα πάλη του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του από τις αλυσίδες του καπιταλισμού». (Πηγή, Τυπογραφείο και εκδοτικό «Το Αστρο», Κύπρος - Λεμεσός, 1931 - Διατηρείται η ορθογραφία του κειμένου).

Το ΚΚ Γερμανίας κατά του φασισμού

Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929-1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία φοβούνταν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η ανησυχία τους μεγάλωνε, γιατί το κύρος των πα­λαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού λαϊκού, του γερμανικού δημοκρατικού, του βαυαρικού λαϊκού και άλλων έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας ψήφιζαν τα έκτακτα διατάγματα και τα αντιδραστικά μέτρα της κυβέρνησης ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ που αυτοονομαζόταν εθνικοσοσιαλιστικό γερμανικό εργατικό κόμμα ανάπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο) και υπόσχονταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορι­σμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. Στους ανέργους υπόσχον­ταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάρ­γηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβιοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.

Ετσι στις εκλογές για το Ράιχσταγ που έγιναν το Σεπτέμβρη του 1930 το χιτλερικό κόμμα πήρε 6,4 εκατ. ψήφους με αποτέλεσμα να γίνουν βουλευτές του Ράιχσταγ 107 φασίστες με επικεφαλής τον Γκέριγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το κομμουνιστικό κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους. Ετσι τα αποτελέσματα των εκλο­γών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το κομμουνιστικό κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντι­δραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.

Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέν­τρωση πού έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου ο Χίτλερ ανάπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνά­μωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.

Το κομμουνιστικό κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή. Τον Αύγουστο ακόμη του 1930 στο «Πρό­γραμμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του γερμανικού λάου» η Κεντρική Επιτροπή του κομμουνιστικού κόμματος της Γερμανίας σημείω­νε: «Το φασιστικό κόμμα είναι εχθρικό στο λαό, είναι αντιδραστικό, αντισοσιαλιστικό κόμμα που φέρνει στο γερμανικό λαό την εκμετάλλευση και την υποδούλωση». Στις 28 Γενάρη του 1932 στο μήνυμα «Προς τους εργά­τες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» το Κομμουνιστικό Κόμμα τόνιζε ακόμη μια φορά πως το φλέγον ζήτημα είναι η δη­μιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των εκτάκτων φόρων, για να αποκαταστα­θούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.

Μοχλός προώθησης του Χίτλερ η γερμανική σοσιαλδημοκρατία

Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό εθνικό λαϊκό κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγ­κέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία γι' αυτό στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.

Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούρια κυβέρνηση τη σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιο­μηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.

Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. Το Κομμου­νιστικό Κόμμα παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απερ­γία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρη­σαν για «πρόκληση». Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιωνόταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτο­βουλία και δράση των μαζών.

Στις εκλογές για καινούριο Ράιχσταγ που έγιναν στις 31 Ιούλη το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμου­νιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενίσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας. Το Νοέμβρη μια ομάδα βιομήχανοι και τραπεζίτες υπέβαλε στον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο του Ράιχ.

Στις 17 Νοέμβρη ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοι­νωνικούς ελιγμούς και ψεύτικο κατευνασμό». Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάρ­γησε μερικά από τα πιο μισητά έκτακτα διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέ­τυχε τον «κατευνασμό». Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στους φασίστες.

Στις 22 Γενάρη οι χιτλερικοί οργάνωσαν με την ανοχή της αστυνο­μίας μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του κομ­μουνιστικού κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν πέρασαν στις 29 Ιανουαρίου τους δρόμους του Βερολίνου διαδηλώνοντας πώς είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασί­στες. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε στους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κοινή δράση εναντίον του φασισμού, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν.

Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χί­τλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος. Ετσι στη Γερμανία εγκαθιδρύθηκε ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία του φασισμού.

Η δράση της σοσιαλδημοκρατίας αποδείχτηκε χρήσιμη, στρώνοντας το δρόμο για το φασισμό.

Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της φασιστικής εξουσίας, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κη­ρύξουν αμέσως γενική απεργία με συνθήματα: «Ολοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία.