Πάλι θα νικήσουμε…

Γράφει ο Θύμιος Καλαμούκης

Αυτή την Κυριακή κάποιος θα χάσει και κάποιος θα κερδίσει και το σίγουρο είναι ότι στον χώρο της Αριστεράς, θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα χάσει το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα ΚΚΕ μλ κλπ. Η άποψη αυτή διαχέεται από φίλους του ΣΥΡΙΖΑ προς όλους τους άλλους, ή ακόμη από φίλους άλλων κομμάτων με αποδέκτες τους «ηττημένους» της εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς. Το θέμα δεν είναι ότι διαχέεται, το θέμα είναι πως διαχέεται. Διαχέεται με ποδοσφαιρικούς όρους. «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καβαλήσει το 30% και το ΚΚΕ θα μείνει στο 4%», είναι μια εκδοχή της ποδοσφαιρικής αντίληψης, ενώ υπάρχουν κι άλλες, «θα τον πιείτε», «θα πατώσετε…», «Θα εξαφανιστείτε…» κλπ.

Αυτή η χουλιγκάνικη αντίληψη της πολιτικής πάντα με διασκέδαζε, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω. Ίσως επειδή πιστεύω ότι η νίκη και η ήττα, σε αυτό που αποκαλούμε πολιτική, είναι κάτι πολύ σχετικό. Πχ, πριν 2,5 χρόνια το ΠΑΣΟΚ είχε νικήσει με 44%, σήμερα είναι εκεί που είναι. Πριν 2,5 χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ είχε χάσει με 4%, σήμερα είναι εκεί που είναι. Πριν 2,5 χρόνια η ΝΔ είχε χάσει με 33%, σήμερα έχει χάσει με 18% … Τα αποτελέσματα των επιλογών του λαού, δεν αποτιμώνται το βράδυ της Κυριακής των εκλογών. Αποτιμώνται μόλις κλείσει ένας κύκλος, το χρονικό όριο του οποίου θέτει η ίδια η ζωή και όχι ο καθένας μας.


Κατά τη δική μου γνώμη ο Γιώργος Παπανδρέου, ήταν χαμένος από το βράδυ των τελευταίων εκλογών, επειδή καλείτο να διαχειριστεί την μεγαλύτερη κρίση της πρόσφατης ιστορίας, σε ένα ασφυκτικό και εχθρικό πλαίσιο χωρίς ο ίδιος να έχει το σθένος, την τόλμη και τα φόντα να αντιταχθεί. Οι πανηγυρισμοί του ιδίου και των οπαδών του, εκείνο το βράδυ, ήταν στα δικά μου μάτια επιτάφιος θρήνος… Και για να σας το πω με ένα άλλο παράδειγμα. Εγώ ονειρεύομαι κάποιου τύπου επανάσταση… ακόμη και αν αύριο ξεκινήσει και σε τρείς εβδομάδες «νικήσει», δεν είμαι σίγουρος αν θα πρόκειται για νίκη… παρά την εξόντωση των αντιπάλων και την καθολική επικράτησή της (δύσκολα τα πράγματα).

Πέρα όμως από την σχετικότητα της ζωής και των καταστάσεων, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που με κάνει να μην βλέπω αυτά τα θέματα με όρους νικητή-χαμένου. Και εξηγούμαι: Δεν πιστεύω σε κάποιο κόμμα, πιστεύω σε μια ιδεολογία. Τα ποσοστά του κόμματος ανεβοκατεβαίνουν, τα ποσοστά της ιδεολογίας ευτυχώς δεν υπάρχουν.

Επειδή λοιπόν  πιστεύω σε μια ιδεολογία προσπαθώ να εντοπίζω κάθε φορά ποιος την εκφράζει πιο πιστά με αυτό που έχω στο κεφάλι μου. (η λέξη πιστεύω με την έννοια της συνεχούς αμφισβήτησης και καθημερινού σχεδόν τσεκαρίσματος). Η ιδεολογία αυτή σε αδρές γραμμές λέει, ότι πρέπει όλα τα αγαθά ενός τόπου, υπέδαφος, βουνά, παραλίες, νερά, ενέργεια, προϊόντα, να ανήκουν σε όλους μας, όχι σε κάποιους ιδιώτες. Η αξιοποίηση όλων αυτών των αγαθών να γίνεται ισορροπημένα και το όφελος να γυρνά σε όλους με την μορφή, μισθών, σχολείων, νοσοκομείων, πολιτισμού, αναψυχής κλπ. Η πρόσβαση σε αυτά τα οφέλη να είναι ίδια για όλους, χωρίς διακρίσεις και ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Η ιδεολογία αυτή, απαιτεί ελευθερία στους ανθρώπους, όχι μόνο να κάνουν όνειρα… αλλά να τα υλοποιούν. Απαιτεί οι πολίτες να είναι ενεργοί διαμορφωτές καθημερινά, όχι χειριστές τηλεκοντρόλ καθημερινά, να είναι συνειδητοποιημένοι και αλληλέγγυοι και όχι αποξενωμένοι και καταθλιπτικοί. Η ιδεολογία αυτή απαιτεί πλήρη εφαρμογή και όχι ευκαιριακή έκφραση μια Κυριακή στις κάλπες. Και η ιδεολογία αυτή απαιτεί τον πολίτη σε κάθε φάση συνειδητοποιημένο, όχι οπαδό-πρόβατο, χωρίς άποψη και γνώση.

Αυτά περίπου και με πολύ απλοϊκό τρόπο λέει η ιδεολογία που έχω στο κεφάλι μου. Με αυτό δεδομένο ψάχνω και βρίσκω την κάθε στιγμή ποιος φορέας λέει περίπου τα ίδια, ή υπόσχεται περίπου τα ίδια, ή παλεύει περίπου για τα ίδια. Είμαι ιδεολογικά κοντά σε κάποιο κόμμα, όχι επειδή μου το λέει αυτό το κόμμα, αλλά επειδή πιστεύω σε κάτι υπέρτερο από αυτό το κόμμα. Που μπορεί να υπάρξει και αύριο χωρίς να υπάρχει αυτό το κόμμα, όπως υπήρχε χτες, ίσως με ένα άλλο κόμμα, ή και χωρίς κόμμα.

Όταν λοιπόν υπάρχουν αυτά σε ένα μυαλό, η ποδοσφαιρική αντίληψη δεν μπορεί να χωρέσει. Στην δική μου λογική το αριθμητικό ποσοστό και μόνο δεν έχει σημασία. Πχ, προτιμώ ένα 5% συνειδητοποιημένων, αποφασισμένων, ενεργών πολιτών, παρά ένα 20% ευκαιριακών και  αλαφιασμένων πολιτών. Τι σημασία έχει ένα ποσοστό αριστερού κόμματος, αν δεν συνοδεύεται από ένα κίνημα που θα σαρώσει τη σαπίλα; Το ιδανικό εννοείται είναι ένα 45-60% αποφασισμένων πολιτών. Για όλα…

Καταλήγοντας:
1. Συγχαρητήρια από τώρα στους νικητές.
2. Ελπίζω η υποψήφια για την κυβέρνηση Αριστερά να προσφέρει καλό στον τόπο, χωρίς να μας φλομώσει και πάλι στα παπατζιλίκια…
3. Ελπίζω να υπάρχει δυναμική αριστερή αντιπολίτευση εντός αλλά κυρίως εκτός βουλής, μαζική,  με πολύμορφες δράσεις, φαντασία και ορατά αποτελέσματα.
4. Ελπίζω το αποτέλεσμα των εκλογών, να μην μείνει στους  αριθμητικούς συσχετισμούς των στατιστικολόγων, αλλά να μετατραπεί σε απαιτητικό ρεύμα δράσης του κόσμου.
5. Ελπίζω κάποια στιγμή ο λαός να χορτάσει από ψευδαισθήσεις και να δοκιμάσει τις αισθήσεις.
6. Ελπίζω σύντομα να πάψουμε να φοβόμαστε κυρίως τον άτολμο εαυτό μας.
7. Ελπίζω ο σοφός λαός, αυτή την φορά να μην επιδείξει την σοφία που επέδειξε προηγούμενες φορές… 

Και τέλος, αυτά που έχω εγώ στο μυαλό μου δεν γίνονται με εκλογές…
Η Παναγιά μαζί μας