Πράσινο και μαύρο σε φόντο κατακίτρινο

Ανα δημοσιεύουμε από την εφημερίδα Καθημερινή το άρθρο του κ. Π. Παπακωνσταντίνου που αναλύει πολύ εύστοχα την πολιτική τακτική του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και του φαιο-πράσινου πολιτικού σχηματισμού που εκπροσωπεί.

Είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς τις οβιδιακές μεταμορφώσεις της πολιτικής που ακολουθεί εσχάτως το ηγετικό επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου. Μέχρι τις παραμονές του πρώτου γύρου, επέμενε ότι οι πρώτες εκλογές μετά το Μνημόνιο δεν θα έχουν πολιτικό χαρακτήρα, παρά μόνο θα εκλέξουν τους πιο άξιους να εφαρμόσουν τη μεταρρύθμιση του «Καλλικράτη». Ο στόχος του στρατηγήματος ήταν σαφής: εάν πήγαιναν καλούτσικα οι κυβερνητικοί υποψήφιοι, θα έλεγαν ότι νίκησε το ΠΑΣΟΚ, εάν όχι, ότι νίκησε η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μονά κερδίζει ο Γιώργος, ζυγά κερδίζει ο «Καλλικράτης».

Οταν όμως οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς συντριβή, ο «Καλλικράτης» λησμονήθηκε και οι τοπικές εκλογές όχι απλώς πολιτικοποιήθηκαν, αλλά προσέλαβαν από τον ίδιο τον πρωθυπουργό χαρακτήρα δημοψηφίσματος υπέρ ή κατά της κυβέρνησης. Το δημοψήφισμα έγινε, το ΠΑΣΟΚ δεν ξεπέρασε το 34%, αλλά το συμπέρασμα του κ. Παπανδρέου ήταν, περίπου… «ευτυχώς, δεν πάθαμε και τίποτα»! Τότε το φόβητρο των εκλογών αποσύρθηκε και επανήλθε σε πρώτο πλάνο ο δυστυχής «Καλλικράτης». Τι κι αν οι συσχετισμοί στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια που θα τον εφαρμόσουν έχουν ήδη κριθεί; Ο πρωθυπουργός επέμεινε ότι ίσα ίσα τώρα είναι που οι εκλογείς θα ψηφίσουν απελευθερωμένοι, με αμιγώς αξιοκρατικά κριτήρια, αφού έκαναν το πολιτικό τους καθήκον την περασμένη Κυριακή.

Τι παράξενο όμως: για να στηριχθούν οι «αξιότεροι» επιστρατεύθηκαν και πάλι τα πιο στενά, κομματικά κριτήρια, τα οποία μάλιστα ανέδιδαν εντονότατη οσμή ναφθαλίνης. «Νέο βρώμικο ’89 βλέπουν στο ΠΑΣΟΚ» διαβάσαμε στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, ο οποίος ανέσυρε από το σεντούκι του αυριανισμού μέχρι και τα γιουβαρλάκια της κ. Μαρίκας Μητσοτάκη. Επιδιώκοντας να ερεθίσει τα απονεκρωμένα αντανακλαστικά παλιών αριστερών περί «όμορων, δημοκρατικών δυνάμεων», το πρωθυπουργικό επιτελείο ψιθυρίζει τα περί «ανίερης συμμαχίας Αριστεράς- Δεξιάς».

Τα ερωτήματα είναι αυτονόητα: δεν ήταν ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου που έφερε στο ΠΑΣΟΚ επιφανείς προσωπικότητες του «βρώμικου ’89», οι οποίες μάλιστα αποκαλούσαν τότε τον πατέρα του «Δον Κορλεόνε»; Τη δική του πολιτική δεν ενισχύουν σήμερα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία ψήφισε μαζί με το ΠΑΣΟΚ υπέρ του Μνημονίου; Κι αν ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ δυσφορεί δικαιολογημένα για το «βρώμικο ’89», πώς πρέπει να αισθάνεται άραγε για το «βρώμικο 2010», όταν βλέπει το κόμμα του να βρίσκει χείρα βοηθείας από τον ΛΑΟΣ, με τον Καρατζαφέρη να υποστηρίζει Τατούλη και τον Αδωνι Γεωργιάδη να ψηφίζει Σγουρό;

Φαντασθείτε την κ. Παπαρήγα ή τον κ. Τσίπρα να λένε εν όψει της αυριανής αναμέτρησης: «ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία βλάπτουν εξίσου την Ελλάδα. Ωστόσο, αυτό που προέχει αύριο είναι να αποδοκιμαστεί η πολιτική του Μνημονίου, που οδηγεί τη χώρα σε οικονομική χρεωκοπία και εθνική κηδεμονία. Γι’ αυτό, καλούμε τους πολίτες να ψηφίσουν σαν να είχαν απέναντί τους όχι τον Σγουρό και τον Τατούλη, αλλά τον Τρισέ και τον Στρος-Καν. Ιδιαίτερα τους καλούμε να καταψηφίσουν όλους τους συνδυασμούς που έχουν την υποστήριξη της ξενοφοβικής ακροδεξιάς». Γιατί θα ήταν «ανίερη» μια τέτοια στάση και πώς μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο οι «εκσυγχρονιστές» που επιμένουν τόσο πολύ στην «υπέρβαση των ξεπερασμένων διαχωριστικών γραμμών»;

Εν πάση περιπτώσει, κανένα από τα κόμματα της Αριστεράς δεν πήρε παρόμοια θέση. Αντίθετα, ξεκαθάρισαν από την πρώτη στιγμή ότι θα ακολουθήσουν πολιτική ίσων αποστάσεων - το ΚΚΕ συνιστώντας άκυρο ή λευκό και ο ΣΥΝ ψήφο κατά συνείδηση, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τάχθηκε υπέρ της ενίσχυσης των αριστερών υποψηφίων όπου υπάρχουν και της καταψήφισης όλων των άλλων. Τούτων δοθέντων, οι φιλιππικοί περί νέου «βρώμικου ’89» δεν διαστρεβλώνουν απλώς την πραγματικότητα. Αποτελούν και σύμπτωμα ιδιάζουσας πολιτικής αλαζονείας από ένα ηγετικό επιτελείο που έχει συνηθίσει να βλέπει την Αριστερά είτε ως πυγμαχικό σάκο του κ. Πάγκαλου, είτε ως δωρητή σώματος του ΠΑΣΟΚ. Και εξοργίζεται, χάνοντας κάθε αίσθηση πολιτικού μέτρου, όταν διαπιστώνει ότι η σημερινή Αριστερά, σε πείσμα των μύριων όσων προβλημάτων της, δεν εννοεί να είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.