Στον Καιάδα του χαχανητού

Κοίτα διάολε κάτι πατριώτες. Η γηραιά κυρία που πήγε να πάρει λίγα από τα τρόφιμα που μοίραζε η Χρυσή Αυγή στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και ο Ηλίας Παναγιώταρος, που ως λαγωνικό μεταναστών κατάλαβε ότι δεν είναι Ελληνίδα, της αρνήθηκε λέγοντας της μάλιστα με ειρωνεία (αλήθεια τι άνθρωπος πρέπει να είσαι για να ειρωνεύεσαι την πείνα ενός συνανθρώπου σου) να πάει "για χαβιάρι και αστακομακαρονάδα στον Τσίπρα και στην Παπαρήγα", ήταν τελικά Ελληνίδα. Είναι μια γηραιά κυρία η οποία όπως διαπιστώθηκε είχε κάνει την εμφάνισή της στα τηλεοπτικά πλατό στο πλάι της Αννίτας Πάνια. Η άρνηση αυτή του Παναγιώταρου είναι ενδεικτική του τι σημαίνει να είναι κανείς χρυσαυγίτης. Του τι σημαίνει να μισείς άλλους ανθρώπους. Οι τύποι αυτοί, λοιπόν ως Άριοι (εδώ γελάνε), δεν χωρίζουν τους ανθρώπους σε Έλληνες και ξένους. Αυτά είναι παραμύθια. Τους χωρίζουν σε ανθρώπους που τους αρέσει η φάτσα τους και σε ανθρώπους που δεν τους αρέσει αποδίδοντας στους δεύτερους την στάμπα του κατώτερου και του εκάστοτε εχθρού (γιατί για τον εθνικοσοσιαλισμό ο εχθρό αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί, της αστικής). Έτσι, λοιπόν, και σε αυτή την περίπτωση η εικόνα της φτωχής γηραιάς κυρίας, η οποία ενδεχομένως δεν είχε και την πιο καθαρή προφορά και άρθρωση, δεν του έκανε του Παναγιώταρου και την ονόμασε μετανάστρια γιατί αυτή την περίοδο οι μετανάστες είναι "κατώτεροι" και "εχθροί". Στη συνέχεια αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό άρθρο του Παντελή Μπουκάλα από την Καθημερινή και το βίντεο από το περιστατικό.

Μια μορφή Καιάδα είναι και τα χάχανα και ο άγριος εμπαιγμός εις βάρος ανθρώπων καταφανώς ανήμπορων. Μια μορφή λιντσαρίσματος. Τα χάχανα αυτά τα άκουσαν στην τηλεόραση ή στο Διαδίκτυο όσοι είδαν τη σκηνή του Αγίου Παντελεήμονα. Οι δημοκοπικά φιλάνθρωποι της Χρυσής Αυγής προέβαιναν σε διαφημισθείσα «διανομή τροφίμων», με επικεφαλής τον βουλευτή κ. Ηλία Παναγιώταρο. Και επειδή, εκτός από το να ζητούν ταυτότητα για να διαπιστώνουν την ελληνικότητα των «ευεργετουμένων» και να κρατούν τα στοιχεία τους, έχουν τη μαγική ικανότητα να κόβουν φάτσες και να αναγνωρίζουν εξ αποστάσεως ποιας εθνικότητας τυγχάνουν τα βαθιά κρυμμένα γονίδια του καθενός, κατάλαβαν αστραπιαία πως η προσερχόμενη γερόντισσα δεν θα μπορούσε να είναι γνήσια Ελληνίδα. Τα ελληνικά της δεν τους έπειθαν, γιατί ήταν τα ελληνικά ενός ανθρώπου που δεν του περισσεύουν τα δόντια. Και δεν μιλούσε με αρχαιοελληνική προσωδία.

Την απέπεμψαν λοιπόν χαχανίζοντας με τρόπο που αποκάλυπτε ψυχική ξηρότητα και διανοητική ωμότητα· με τρόπο που προκαλεί ντροπή και φόβο σε οποιονδήποτε τρίτο. «Της έδωσαν πόρτα» σαν μπράβοι νυχτερινού κλαμπ. Και γελώντας με την ανέχειά της, της συνέστησαν «να πάει στον Τσίπρα και στην Παπαρήγα για χαβιάρι και αστακομακαρονάδα». Κι εκείνη, φτωχή μα πιο πλούσια ψυχικά από τους «ευεργέτες», ζήτησε συγγνώμη που τους ενόχλησε άθελά της και διέκοψε την παράστασή τους. Και έφυγε. Δίχως τη σακούλα με τα τρόφιμα, που θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει σαν τεκμήριο ελληνικής γνησιότητας σε κάποιο φυλετικό δικαστήριο.
Αλλά όχι. Δεν τους ενόχλησε άθελά της. Οπως αποκάλυψαν οι ίδιοι οι χαχανιστικά ανάλγητοι όταν κατάλαβαν ότι ντροπιάστηκαν ακόμα και στα μάτια υποστηρικτών τους, η αλλοδαπή δεν ήταν αλλοδαπή. Ηταν Ελληνίδα, η Μαλάμω, από τους θαμώνες των εκπομπών της κ. Αννίτας Πάνια, μαζί με τον Κάτμαν και τον Βας-Βας· η εκμετάλλευσή της εκεί βασιζόταν ακριβώς, στο νωδό στόμα της, γι’ αυτό και τραγουδούσε συνεχώς το «Εξω από τα δόντια». «Οι Συριζαίοι», λοιπόν, λένε τα σάιτ των «ελληνόψυχων» σερλοκχόλμηδων, «πλήρωσαν τη Μαλάμω για να παραστήσει τη Βουλγάρα και να τους εκθέσει». Μάλιστα, μάλιστα. Κι αυτοί, που μυρίζουν από μίλια μακριά ποιος είναι Ελληνας και ποιος όχι, την πάτησαν. Πάτησαν και την εαμοβουλγαρική πεπονόφλουδα και τη δόλια τη Μαλάμω, που βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε ανθελληνική συνωμοσία, όπως άλλοτε οι «Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες».
Αυτοί λοιπόν, που λένε πως είναι «οι πιο Ελληνες», θα ’πρεπε να ξέρουν δύο τινά:
Πρώτον, ότι ο ελληνικός λαός, όποια παράδοση κι αν τον εμπνέει, η χριστιανική, η αρχαιοελληνική ή και οι δύο, ακόμα και στις δεινότερες στιγμές του βίου του δεν νοιάζεται τον διπλανό του βάσει εθνικότητας.
Και δεύτερον, ότι αν κάποια στιγμή επιδοθεί σε πειράγματα κατά αδυνάμων και «σαλών», ποτέ δεν θα τους πετάξει στον Καιάδα του χαχανητού. Στο τέλος θα τους δώσει κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί: ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ή ένα χαμόγελο συγγνώμης.