Κανένας μόνος του, ένας ο αντίπαλος

Θ. ΛΕΚΑΤΗΣ - www.rizospastis.gr

 

Την ώρα που οι πολλοί περιμένουν να μάθουν απ' τα κανάλια αν θα 'ναι το δικό τους κεφάλι το επόμενο που θα κοπεί, οι αστοί αναλυτές στρέφουν την προσοχή τους στη μεγάλη σκακιέρα. Και με ικανοποίηση διαπιστώνουν πως έχουν αλλάξει ευχάριστα ορισμένα πράγματα. Οπως οι σχέσεις τόσο με το Ισραήλ όσο και με τις ΗΠΑ. Γιατί τα θεωρούν ευχάριστη εξέλιξη; Γιατί είναι το πετρέλαιο που κινεί τα νήματα.

Οταν το ΚΚΕ εκτιμούσε ότι οι δρόμοι του πετρελαίου χαράσσονται με το αίμα των λαών, λίγοι συμμερίζονταν την εκτίμηση. Τώρα που το αίμα ρέει στην περιοχή, οι πολλοί ακόμα δε βλέπουν τον κίνδυνο. Η αστική τάξη, όμως, δε χάνει τον προσανατολισμό της. Η προχτεσινή έκκληση του ΚΚΕ να δυναμώσει η πάλη για να αποτραπεί κάθε εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους πέρασε στα ψιλά του αστικού Τύπου. Τα χειροκροτήματα των αστών αναλυτών επαυξάνουν στην ανάγκη να ορθωθεί μέτωπο αντίστασης που από τα πράγματα πρέπει να είναι και αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό. Αυτοί που κερδίζουν απ' το αίμα των λαών στην Ευρεία Μέση Ανατολή κι εκείνοι που κερδίζουν από το τσάκισμα των εργατών είναι οι ίδιοι.

***

Η έρευνα στη γειτονική Ιταλία θα μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα. Θα έδειχνε ακριβώς τα ίδια. Βεβαιώνοντας ότι δεν πάσχουμε στην καταγραφή, αλλά στη λύση. Κι εκεί και εδώ κοινός ο ένοχος, κοινή η αιτία. Κι εκεί και εδώ μια η ανάγκη: Η λαϊκή συμμαχία που θα βάλει πλώρη για ανατροπή. Εδώ προχωράμε...

***

Ρέστα στην υποκρισία: Αυτοί που τάισαν και ταΐζουν τους εργατοπατέρες για να τσακίζουν τους εργάτες, ανακάλυψαν ότι κακώς τους έδιναν και σύνταξη. Αυτοί που κόβουν τις συντάξεις μιλάνε για τα προνόμια των βουλευτών. Κι όλοι μαζί κάνουν γαργάρα ότι το ΚΚΕ έχει ζητήσει και την κατάργηση του Ταμείου των εργατοπατέρων και να συνταξιοδοτούνται οι βουλευτές από το Ταμείο στο οποίο ανήκουν σύμφωνα με το επάγγελμά τους.

Δεν τους έπιασε ο πόνος για τις έξτρα συντάξεις. Τις κανονικές συντάξεις θέλουν να τσακίσουν και πάνε να πείσουν το λαό ότι ασκείται δίκαιη πολιτική.

Να μην τσιμπήσει κανείς. Επιμονή στην πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής στο σύνολό της, μαζί και όλων των στηριγμάτων της στο συνδικαλιστικό χώρο και στο πολιτικό πεδίο.

***

Δυο ξεψύχησαν μόλις άκουσαν την απόλυση. Ενας ακόμα χάθηκε γιατί δεν υπήρχε γιατρός. Ενας άλλος, άνεργος αυτός, αυτοκτόνησε (χτεσινές καταγραφές).

Πόσα θύματα δεν καταγράφονται καθημερινά; Αλλά και πόσο τεράστια η ευθύνη όσων καταγράφουν την εικόνα και κρύβουν την αιτία.

Εμφανίζουν την κατάσταση έτσι που να μοιάζει σαν η εργατική τάξη να αυτοκτονεί, χαρίζοντας ικανοποίηση σ' όσους εξηγούν το φαινόμενο σαν θέλημα θεού.

Ο μόνος θεός είναι το καπιταλιστικό κέρδος.

Γι' αυτό το κέρδος συμβαίνουν τα πάντα γύρω μας. Γι' αυτό το κέρδος παίρνονται τα μέτρα που τσακίζουν μισθούς, συντάξεις, οδηγούν στην ανεργία, χτυπάνε την Υγεία.

Υπηρετώντας αυτό το κέρδος, οι ένοχοι για την εφαρμογή αυτών των πολιτικών προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους απέξω, διαφωνώντας δήθεν στις λεπτομέρειες και ζητώντας ισοδύναμα μέτρα.

Εσχάτως ανακάλυψαν και ότι πάσχει η δημοκρατική διαδικασία. Είναι πρόβλημα, λένε, που θα ψηφιστούν τα μέτρα με ένα άρθρο (ο Λαφαζάνης χτες εξηγούσε στον ΣΚΑΪ τον καημό του βουλευτή που δε θα μπορέσει να καταθέσει τις προτάσεις του).

Ολοι μαζί έχουν προϊστορία. Αυτά για τα οποία δήθεν δεν συμφωνούν είναι η πολιτική που ήδη έχει εφαρμοστεί είτε κυβερνούσε η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτά που έχουν αποδεχτεί ως κατευθύνσεις της ΕΕ, εδώ κολλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ.

Ωραιότεροι όλων οι δημοσιογράφοι. Αυτοί ακριβώς που έσκιζαν τα ρούχα τους για τους υψηλόμισθους εργάτες, τώρα διαμαρτύρονται γιατί οδηγείται ο μισθός στα 400 ευρώ (Τριανταφύλλου, Ξυδάκης χτες στον ΣΚΑΪ).

***

Η φιλολογία για το ποιος ακριβώς θα είναι ο χαμένος, αυτός που έχει μισθό πάνω από τα 1.000 ευρώ ή αυτός που είναι κάτω από 65 χρόνων, είναι αποπροσανατολιστική. Βάζει τον κάθε εργαζόμενο σε στάση αναμονής για τη δική του σφαγή την ώρα που το κουστούμι είναι ήδη κομμένο για όλους.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο με το ψευτοδίλημμα αν τα 11,5 δισ. θα κοπούν κατά κύριο λόγο από τους μισθούς ή τις συντάξεις.

Το μόνο πραγματικό δεδομένο είναι ότι κάθε μέτρο που παίρνεται μειώνει την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Δηλαδή αυξάνει τον βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών. Αυτή είναι ταξική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί από την εργατική τάξη ως τάξη ενάντια σε τάξη.

Αυτό συνιστά και μια από τις δυσκολίες οργάνωσης της πάλης. Οσο διάφοροι κοιτάζουν αν θα χάσει ο διπλανός τους ή οι ίδιοι και δε βλέπουν ότι όλοι χάνουν καθημερινά, τόσο οι καπιταλιστές μένουν στο απυρόβλητο. Κι αυτό γυρνά μπούμερανγκ στην εργατική τάξη. Ταξική συσπείρωση τώρα, λαϊκή συμμαχία τώρα. Η πολιτική και η εξουσία των μονοπωλίων και όσοι την υπηρετούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι ο αντίπαλος. Εκεί όλα τα βέλη. Είναι θέμα επιβίωσης.