Ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ; Έγκλημα

Ακούμε καθημερινά διάφορα σενάρια ιδιωτικοποιήσεων. Τα σενάρια αυτά περιλαμβάνουν την εκποίηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ. Ας δούμε στο παρακάτω άρθρο τι συνέβη σε μιά χώρα που είχε ιδιωτικοποιήσει το νερό.(Πηγή: www.democrany.now)
Ξεκίνησε χθες η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για την Κλιματική Αλλαγή και τα Δικαιώματα της Μητέρας Γης, στην πόλη Cochabamba της Βολιβίας, μια πόλη όπου δέκα χρόνια νωρίτερα ξεκίνησε ο Πόλεμος του Νερού. Η επικεφαλής της Συμμαχίας για την Υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής, Marcela Olivera, με αφορμή την επέτειο παραχώρησε συνέντευξη στην Amy Goodman από το Democracy Now.

Αλλά τί ήταν οι Μάχες για το Νερό και πώς ξεκίνησαν; «Όλα ξεκίνησαν με τους αγρότες» εξηγεί η Marcela Olivera, «ήταν οι πρώτοι που συνειδητοποίησαν τι επιχειρούσε να επιβάλλει η κυβέρνηση, να περάσει ένα νόμο που θα επηρέαζε τα δικαιώματά μας σχετικά με το νερό».Έτσι, οι αγρότες πήγαν στην πόλη για να ενημερώσουν τους συμπολίτες τους τι ακριβώς θα σήμαινε η ιδιωτικοποίηση των αποθεμάτων νερού που προωθούσε η τότε κυβέρνηση.

«Πήγαν στην Ένωση των Εργατών Εργοστασίων γιατί αυτοί έδιναν την πολιτική γραμμή στην πόλη, μια και από χρόνια ήδη καταγγέλανε αυτά που συνέβαιναν στα εργοστάσια. Και οι εργάτες ήθελαν να βοηθήσουν, και μαζί μια πολύ σημαντική ομάδα αυτών που θα αποκαλούσα ακαδημαϊκών, διανοούμενων οι οποίοι μπορούσαν να διαβάσουν το νόμο και να καταλάβουν πώς αυτό θα επηρέαζε στο μέλλον το λαό. Και αυτές οι σημαντικές ομάδες, ενώθηκαν» αφηγείται η Marcela Olivera, αδερφή του Oscar Olivera, ηγέτη τότε της Ένωσης Εργατών των Εργοστασίων.

Οι εταιρείες οι οποίες επέδειξαν ενδιαφέρον για την ιδιωτικοποίηση των υδάτων της Βολιβίας ήταν αρχικά τρεις, αλλά μετά την αποχώρηση των δύο έμεινε μοναχά η Bechtel. «Ήταν μια κοινοπραξία, στην ουσία. Υπήρχαν και τοπικοί επιχειρηματίες που συμμετείχαν στην κοινοπραξία. Και αποφάσισαν να αναλάβουν το σύστημα ύδρευσης. Όταν υπέγραψαν τη συμφωνία, υπήρχε μια μικρή ομάδα διαδηλωτών μπροστά από τις πόρτες του κτιρίου. Τότε ήταν πρόεδρος ο Banzer, για πολλά χρόνια δικτάτορας ώσπου εξελέγη πρόεδρος κι όταν άκουσε τις διαμαρτυρίες απ’ έξω είπε «Α, είμαι συνηθισμένος στο άκουσμα τέτοιας μουσικής στο βάθος». Αλλά δεν φαντάστηκε ότι η «μουσική» αυτή λίγους μήνες αργότερα θα γινόταν εκκωφαντική.

Οι πρώτες κινητοποιήσεις κατά της ιδιωτικοποίησης των υδάτινων πόρων της χώρας ξεκίνησαν το Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 1999, σποραδικές αρχικά αλλά με αυξανόμενη ένταση, την ίδια εποχή που στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ λάμβανε χώρα η Μάχη του Seattle.

Τον Ιανουάριο του 2000 οι διαδηλωτές έκλεισαν την πόλη για λίγες μέρες και έφτασαν αξιωματούχοι για διαπραγματεύσεις, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Το Φεβρουάριο οι διαδηλωτές κάλεσαν το λαό στην πόλη. «Είχαμε σχεδιάσει να το κάνουμε σαν γιορτή, είχαμε ετοιμάσει μουσική και προσλάβαμε αρκετά συγκροτήματα» λέει η κα Olivera.

Η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν επρόκειτο να επιτρέψει να γίνει η συγκέντρωση, στην οποία επρόκειτο να συμμετάσχουν εργάτες, καλλιεργητές κόκας και η Ένωση των Εργατών Εργοστασίων. Λίγες μέρες πριν τη συγκέντρωση η κυβέρνηση έστειλε αστυνομικούς να περικυκλώσουν την πόλη και να τρομάξουν το λαό. Την μέρα της κινητοποίησης, οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν επέτρεψαν στους διαδηλωτές να προχωρήσουν ούτε δέκα μέτρα πριν αρχίσουν να τους ψεκάζουν με χημικά. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι το πρωί: χημικά και βιαιοπραγίες εις βάρος των διαδηλωτών. Την επόμενη μέρα, κατέβηκαν στους δρόμους και άνθρωποι οι οποίοι δεν συμμετείχαν αρχικά στην κινητοποίηση. Στόχος, η κατάληψη της κεντρικής πλατείας. Οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τον κόσμο με πλαστικές σφαίρες. Όμως ο λαός επέμεινε και την επόμενη μέρα ήρθαν κι άλλοι καλλιεργητές κόκας από άλλες περιοχές, με επικεφαλής τον Evo Morales. Ο στόχος παρέμενε: να καταληφθεί η κεντρική πλατεία. Από τον αγώνα εμπνεύστηκαν φοιτητές και απλοί άνθρωποι και ενώθηκαν με τους διαδηλωτές. Και η πλατεία καταλήφθηκε από το λαό.

«Ήταν τεράστια νίκη γιατί ήμασταν σε θέση να διαπραγματευτούμε με την κυβέρνηση. Υπογράψαμε συμφωνία και η κυβέρνηση πάγωσε τις συμφωνίες για το νερό, ενώ δημιούργησε μια επιτροπή για να διαπραγματευτεί, με έναν συντονιστή των όρων του συμβολαίου με την Bechtel. Κάποια στιγμή όμως το Μάρτιο συνειδητοποιήσαμε ότι η κυβέρνηση δεν επρόκειτο να κάνει τίποτα, απλά επιχειρούσε να κερδίσει χρόνο. Έτσι, έγινε αυτό που αποκαλούμε λαϊκό δημοψήφισμα, κάτι που δεν προέβλεπε το Σύνταγμα και δεν ήταν νόμιμο. Όμως εμείς πιστεύαμε ότι ήταν νόμιμο» θυμάται η κα Olivera.

Το 98% του λαού απάντησε ότι ήθελε να φύγει η Bechtel από τη χώρα, ότι επιθυμούσε αλλαγές στη νομοθεσία και ότι επιθυμεί να επιστρέψει η εταιρεία ύδρευσης σε δημόσια διαχείριση. Η κυβέρνηση αγνόησε απόλυτα τα αποτελέσματα του λαϊκού δημοψηφίσματος και, τον Απρίλιο, οι διαδηλωτές κάλεσαν για νέες κινητοποιήσεις.

«Στην αρχή ήταν πολύς ο κόσμος, ίσως 25.000, στην πλατεία. Αλλά όσο περνούσαν οι μέρες ερχόταν λιγότερος κόσμος στις κινητοποιήσεις. Και η αστυνομία δεν ήρθε να μας καταστείλει. Ξέραμε ότι είχαν αλλάξει εντελώς στρατηγική, ήξεραν ότι αν έβγαζαν την αστυνομία, τότε θα εξαγρίωναν το λαό – και γι’ αυτό δεν το έκαναν, περίμεναν να κουραστούμε» θυμάται η Marcela Olivera. Στο μεταξύ, οι διαπραγματεύσεις συνεχιζόταν, ενώ πρωτοφανές ήταν ότι ο Αρχιεπίσκοπος έλαβε το μέρος του λαού.

«Δεν νομίζω ότι κανείς περίμενε αυτό που επρόκειτο να γίνει. Ξέρετε, το Φεβρουάριο λέγαμε ότι ήταν υπέροχο αυτό που συνέβαινε και ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξαναγινόταν. Τον Απρίλιο όμως έγινε ξανά. Και δεν νομίζω ότι ζήσαμε κάτι παρόμοιο. Οι γονείς μου λένε ότι δεν είχαν ζήσει κάτι τέτοιο από την επανάσταση του 1952. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό ήταν ιστορικό», λέει η Marcela Olivera. «Πλέον οι απαιτήσεις του λαού δνε ήταν μόνον το να φύγει η εταιρεία από τη χώρα, ήταν να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να σχηματίσει τη δική του κυβέρνηση. Και αυτό ήταν αυθόρμητο, κανείς δεν ήταν ηγέτης».

«Ξέρετε, αν σήμερα έχουμε έναν πρόεδρο σαν τον Evo Morales, είναι επειδή τα κοινωνικά κινήματα του Απριλίου του 2000 άνοιξαν τις πόρτες για να γίνει αυτό. Και το μήνυμα είναι ότι ο Πόλεμος για το Νερό δεν τελείωσε. Η μάχη πριν από δέκα χρόνια δεν ήταν μόνο για το νερό, ήταν για κάτι άλλο, ειδικά για αυτό που αποκαλούμε δημοκρατία. Και δέκα χρόνια μετά λέμε ότι δεν έχει τελειώσει, εξακολουθούμε να προσπαθούμε να αντισταθούμε, αλλά και να φτιάξουμε κάτι – και ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς».

«Το μάθημα από τον πόλεμο για το νερό είναι ότι τίποτα δεν είναι οριστικό, ότι πάντα μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. ΤΟ σύστημα εδώ είχε ήδη ιδιωτικοποιηθεί, σπάσαμε τη συμφωνία, πήραμε την επιχείρηση ύδρευσης στα χέρια μας, κάτι που ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα συνέβαινε. Και αυτό είναι κάτι που λέει πάντα ο Oscar, το σλόγκαν που επαναλαμβάνουμε πάντα στους δρόμους, ότι ο λαός, ενωμένος, ποτέ δεν μπορεί να ηττηθεί, είναι κάτι που ζήσαμε στην Cochabamba πριν από δέκα χρόνια και είναι κάτι που πιστεύουμε ότι μπορεί να επαναληφθεί ξανά και ξανά. Η χαρά μας ήταν μεγάλη όταν νικήσαμε, όπως ήταν και η λύπη μας όμως, αφού χάσαμε ανθρώπους και μάλιστα νέους ανθρώπους», καταλήγει η Marcela Olivera.