Η “ρεβάνς” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο καλείται να διαδραματίσει ένα ρόλο, τον οποίον η ευρωζώνη αρνήθηκε. Και πίσω από το ΔΝΤ “ξεμυτίζει” η Αμερική, ο σημαντικότερος μέτοχος του Ταμείου με το 17% των ψήφων.
Με το SOS που εξέπεμψε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου το μόνο θεσμικό όργανο που αντέδρασε άμεσα, χωρίς δισταγμό και χωρίς χρονοτριβή, ήταν αυτό με έδρα την Ουάσιγκτον: «Είμαστε έτοιμοι για να κινηθούμε γρήγορα, προκειμένου να απαντήσουμε στο αίτημα της Ελλάδας για βοήθεια», δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής του Ταμείου Dominique Straus-Kahn.
Ο Dsk, όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν, είναι ένας Γάλλος σοσιαλιστής που συμφωνεί περισσότερο με τον Barack Obama, παρά με τον Nicolas Sarkozy.
Ο Dsk έχει την πολυτέλεια –αδιανόητη στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο- να χρησιμοποιεί με άνεση το χρονικό επίρρημα “ταχέως”. Πράγματι, για την εκταμίευση των 15 δις ευρώ που έχει υποσχεθεί το Ταμείο, αρκεί μία και μόνη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, όπως ακριβώς λαμβάνονται οι αποφάσεις σε μια ιδιωτική επιχείρηση.
Η Ευρωζώνη έχει υποσχεθεί τα διπλάσια (30 δις), όμως με τόσα “εάν” και τόσα “αλλά”… ύστερα, η βοήθεια από την Ευρωζώνη θα μπορούσε να δίνεται με το σταγονόμετρο, μια επιταγή κάθε φορά από κάθε χώρα, ποιός ξέρει...
Από την οπτική των ΗΠΑ η ελληνική κρίση είναι μια διπλή ρεβάνς:
Επιβεβαιώνει την αναγέννηση του ΔΝΤ, το οποίο πριν από την παγκόσμια ύφεση χαρακτηρίζετο “άχρηστος οργανισμός” και “κατάλοιπο του παρελθόντος”.
Σήμερα, μέχρι και η Commission και η ΕΚΤ παραδέχονται πως μόνον το ΔΝΤ έχει την τεχνογνωσία για να βάλει τάξη στα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, να καθορίσει τα σχέδια δημοσιονομικής εξυγίανσης, να επεξεργασθεί τη φορολογική μεταρρύθμιση για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και να επαγρυπνεί ώστε η Αθήνα να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της.
΄Εχει περάσει ένας χρόνος, αλλά φαίνεται ένας αιώνας, από τότε που ο Nikolas Sarkozy και ο Gordon Brown αναφέρθηκαν σε μια νέα συμφωνία Bretton Woods 2, μια νέα μεγάλη μεταρρύθμιση της διεθνούς νομισματικής τάξης.
Για την ώρα, εξακολουθεί να εφαρμόζεται αυστηρά η συμφωνία Bretton Woods 1 που γεννήθηκε υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ: Το ΔΝΤ. Θεωρητικά, ακόμη και μέσα στο ΔΝΤ όπως είναι σήμερα, οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να “μετρούν” περισσότερο από τους Αμερικανούς, δεδομένου ότι όλοι μαζί διαθέτουν το 32% των ψήφων.
Το πρόβλημα όμως έγκειται στο εξής: Σ’ αυτό το “όλοι μαζί”.
Για να καταλάβουμε όμως το παρασκήνιο υπό την οπτική Obama, θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω, στις 9 Μαρτίου του 2010. Εκείνη τη μέρα ο Γιώργος Παπανδρέου επισκέπτεται την Ουάσιγκτον. Είναι μια επίσκεψη εκτός προγράμματος, αλλά εκμεταλλευόμενος τους προσωπικούς δεσμούς του σε μια χώρα όπου έζησε επί μακρόν, ο Γιώργος Παπανδρέου καταφέρνει να γίνει δεκτός από τον Πρόεδρο Obama και τον Υπουργό Οικονομικών Timothy Geithner.
Μετά τον Λευκό Οίκο και το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών, ο τελικός σταθμός για την ελληνική αντιπροσωπεία είναι το Center for American Progress του John Podesta, ένα από τα σημαντικότερα think tank της διακυβέρνησης Obama.
Ενώ ο Παπανδρέου δέχεται εκεί τους δημοσιογράφους, στέλνει τον Υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου να συναντήσει στελέχη του ΔΝΤ, μια συνάντηση που δεν τη γνώριζαν οι Ευρωπαίοι εταίροι. Στην πραγματικότητα, το μυστικό λίγο διαρκεί, αλλά είναι αυτό που ήθελε ο Παπανδρέου.
To μήνυμά του προς τη γαλλο-γερμανική Ευρώπη είναι ξεκάθαρο: Εάν με εγκαταλείψετε, έχω καλούς φίλους σ’ αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Υπό το βλέμμα των Αμερικανών, η μικρή Ελλάδα “παίζει διπλό παιχνίδι”.
Για τον Obama, που έχει μια σκεπτικιστική θεώρηση απέναντι στη Γηραιά ΄Ηπειρο, είναι η τελευταία επιβεβαίωση της αδυναμίας της Ευρωζώνης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια, συχνά, αργούν να δημοσιευθούν γιατί πρέπει πρώτα να ελεγχθεί ότι δεν είναι υβριστικά ή διαφημιστικά (κανένας άλλος έλεγχος δεν γίνεται) και επειδή το blog δεν είναι η δουλειά μας, αλλά το "ψώνιο" μας, ελέγχονται μόνο μια φορά τη μέρα.