ΥΕΝΕΔ Πα-Λιάτσων

Δυστυχώς, στη χώρα μας η καπιταλιστική κρίση έχει όλες τις συνέπειες που μας διδάσκει η ιστορία ότι έχουν αυτές οι κρίσεις. Ξεκινήσαμε, στη διαδικασία ψήφισης του μνημονίου Ι που η απαίτηση του Συντάγματος για υπερψήφιση του με ενισχυμένη πλειοψηφία 181 εδρών, ερμηνεύτηκε από το Βενιζέλο ως μη δεσμευτική και έτσι η σπουδαιότερη απόφαση των τελευταίων 37 χρόνων στη χώρα πάρθηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος από το θίασο του ΠΑΣΟΚ, τους "πατριώτες" του Καρατζαφέρη και την Ντόρα η οποία είχε διαγραφεί από τη ΝΔ για αυτή την ενέργεια. Συνεχίσαμε, σε αυτό τον τόνο με αναθεωρήσεις των μνημονίων που δεν περνούσαν από τη Βουλή, αλλά τις υπέγραφε ο Παπακωνσταντίνου, πήγαμε στη κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία χωρίς καμιά λαϊκη υπερψήφισε το μνημόνιο ΙΙ. Όλα, αυτά έδειχναν ότι αυτή η αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία που είχαμε τόσα χρόνια, με τα προβλήματά της, αφού στην αστική δημοκρατία κουμάντο κάνουν οι αστοί, είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τα όρια....

Κατόπιν, έκανε την εμφάνισή του ο άλλος μόνιμος συνοδός των καπιταλιστικών κρίσεων. Ο φασισμός. Όποτε οι αστικές δημοκρατίες αντιμετωπίζουν προβλήματα εμφανίζεται ένα πρησμένο χέρι να τις κρατήσει όρθιες. Αυτό το χέρι είναι του φασισμού. Μια πρόχειρη αναδρομή στη ανθρώπινη ιστορία θα σας πείσει ότι καπιταλιστική κρίση και φασισμός είναι δεμένα χέρι-χέρι.Ανατρέξτε, για παράδειγμα, στην ιστορία μετά την κρίση του 1929. Η ιστορία είναι αποκαλυπτική. Διαβάστε την ελληνική ιστορία της δεκαετίας του 1930. Συνεχή, πραξικοπήματα. Βενιζελικοί αξιωματικοί, Πλαστήρας, Κονδύλης, παλινόρθωση βασιλείας, Μεταξάς. Δημοκρατία ούτε για δείγμα.

Ένα άλλο φαινόμενο που συνοδεύει την κρίση είναι η προσπάθεια ελέγχου του τύπου. Ο περιορισμός της ελευθεροτυπίας, η λογοκρισία και οι διώξεις δημοσιογράφων, οξύνονται όσο αυτή βαθαίνει. Από το 2010 ο έλεγχος του τύπου είναι εξοργιστικός. Παρακολουθούμε, σχεδόν, όλη τη δημοσιογραφική ελίτ 2,5 χρόνια να μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με ύβρεις. Εμείς, θα χρησιμοποιοήσουμε πιο ήπιο όρο. Θα την αποκαλέσουμε απλά εμετική. Ωστόσο, επειδή στην δημοσιογραφία υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που τιμούν το λειτούργημά τους, ήρθε η ώρα, τώρα που η κρίση βαθαίνει και ο καπιταλισμός γίνεται περισσότερο απάνθρωπος, από τον έλεγχο του τύπου να περάσουμε στη φίμωση όσων εκφράζονται ελεύθερα. Έτσι, χθες, συνελήφθη ο Βαξεβάνης επειδή δημοσιοποίησε μια λίστα που ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος, κοροϊδεύοντας έναν ολόκληρο λαό, απέκρυπταν. Και σήμερα κόπηκε μια εκπομπή από την κρατική τηλεόραση γιατί οι παρουσιαστές, ο Κώστας Αρβανίτης και η Μαριλένα Κατσίμη, έκαναν κριτική στον Δένδια με αφορμή το αποτέλεσμα της ιατροδικαστικής εξέτασης των συλληφθέντων στα γεγονότα. 

Τι να περιμένει, όμως, κανείς από έναν, υπουργό που την περασμένη εβδομάδα, σε μια άκρως αποκαλυπτική κουβέντα της αντεργατικής του νοοτροπίας,  έλεγε ότι η αστυνομία πήγε σε όλες τις έδρες παρανομίας "Στο κέντρο της Αθήνας, στους καταυλισμούς Αθιγγάνων, στη Χαλυβουργία" συνδέοντας την παράνομη δράση ανθρώπων και ομάδων, με τη οργανωμένη πάλη των εργαζόμενων για το ψωμί και την αξιοπρέπειά τους; 

Τι να περιμένει, όμως, κανείς από μια κυβέρνηση που έβαλε επικεφαλής της ΕΡΤ το Λιάτσο;

Στο σημερινό χτύπημα της δυνατότητας ελεύθερης έκφρασης των δημοσιογράφων πρέπει όλοι να αντιδράσουμε. Μετά, τους μισθούς και τις συντάξεις που πετσοκόβουν, τα εργασιακά δικαιώματα που αποτελούν παρελθόν, τα νοσοκομεία και τα σχολεία που διαλύουν ήρθε η ώρα να μας κόψουν και τη φωνή. Το σημερινό είναι πολύ σοβαρό περιστατικό και απαιτεί την έμπρακτη καταδίκη όλων. Η απεργία, που προκηρύχθηκε, από τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ για το κόψιμο της εκπομπής πρέπει να είναι νικηφόρα.

ΥΓ. Για όσους υποστηρίζουν ότι ο Βαξεβάνης παρανόμησε, θα τους πω ότι σε μια χώρα που η λέξη δικαιοσύνη είναι ανέκδοτο, η επιλεκτική εφαρμογή της και η επίκλησή της για μια πράξη που φέρνει σε δύσκολη θέση ανθρώπους που φέρουν την κύρια ευθύνη για την κρίση , όπως οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι εφοπλιστές, στα μάτια μας είναι ξεκάθαρα προσπάθεια φίμωσης. Πιστεύουμε ότι γίνεται μόνο για να στηρίξει αυτό το σάπιο σύστημα. Δυστυχώς, εδώ που φθάσαμε και εξαιτίας της ανύπαρκτης δικαιοσύνης η εφαρμογή της ή θα ξεκινήσει από την κορυφή της πυραμίδας ή δεν θα γίνει ποτέ. Και, όταν λέμε δικαιοσύνη δεν αναφερόμαστε στην εφαρμογή των νόμων (γιατί ο νόμος επιτρέπει να αμοίβονται εργαζόμενοι με 189 ευρώ το μήνα), αλλά στην ουσιαστική εφαρμογή της λέξης δικαιοσύνης. Της δικαιοσύνης που δεν θα επιτρέπει σε κάποιους να κοιμούνται στις πλατείες και σε άλλους να χρειάζονται πληροφοριακό σύστημα για να μάθουν πόση περιουσία έχουν. Της δικαιοσύνης που θα σημαίνει κράτος δικαίου και όχι εφαρμογή των νόμων που φοροαπαλλάσσουν τους εφοπλιστές και τους μεγαλοκαρχαρίες είτε για να επενδύσουν (δηλαδή να επεκτείνουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες τους) είτε γιατί έχουν "φιλανθρωπικά" ιδρύματα. Της δικαιοσύνης που θα ορίζει ότι νόμος δεν είναι το δίκαιο του κεφαλαιοκράτη, όπως γίνεται σήμερα, αλλά της πλειοψηφίας του λαού. Των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των αγροτών. Αυτό, βέβαια, απαιτεί οι κεφαλαιοκράτες να απωλέσουν την εξουσία.