Ο Σαμαράς, ο Καμμένος και η ανάπτυξη τους

Σήμερα, ήταν η μέρα της παρουσίασης του οικονομικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ο Σαμαράς είπε πολλά και ωραία. Υποσχέθηκε ανάπτυξη μέσω μείωσης φορολογίας αρχικά για τις επιχειρήσεις, μετά για τα φυσικά πρόσωπα, ρύθμιση των δόσεων των δανείων, επιδότηση επιτοκίου στεγαστικών δανείων, ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και συγκοινωνιών, φορολογική αμνηστία σε όσους φέρουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα ανεξάρτητα από τις δραστηριότητες που προέρχονται (ναρκωτικά, εμπόριο όπλων, λευκής σαρκός κλπ), αύξηση απορρόφησης του ΕΣΠΑ, πλήρη άρση του καμποτάζ και πολλά ακόμη. Επίσης, δεσμεύθηκε για τη διατήρηση 13ου και 14ου μισθού, για την αποκατάσταση, γενικά και αόριστα, των αδικιών στις συντάξεις, για μέτρα, που όπως είπε θέλουν εξειδίκευση, στήριξης των ανέργων.  

Ωραία όλα αυτά κ. Σαμαρά. Αλλά για όλα όσα διέλυσαν τα μνημόνια κουβέντα. 

• Κουβέντα για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
• Κουβέντα για τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης. 
• Κουβέντα για το 8-ώρο. 
• Κουβέντα για το όνειδος της εκ περιτροπής εργασίας. 
• Κουβέντα για το μισθό των 255 € μεικτά. 
• Κουβέντα για τη διάλυση της δημόσιας υγείας. 
• Κουβέντα για τον επιβαλλόμενο εργασιακό μεσαίωνα. 

Και το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί όλους τους εργαζόμενους που ακούν τα παχιά λόγια του Σαμαρά και του Βενιζέλου θα πρέπει να είναι πιο μερίδιο θα τους αναλογεί από την ανάπτυξη που θα έλθει από τη δουλεία τους. 

Βέβαια, ιδιαίτερη σημασία έχει να τονίσουμε ότι αυτά δεν αφορούν μόνο το Βενιζέλο και το Σαμαρά. Αφορούν και πολλούς του αντιμνημονιακού block, με προεξάρχοντα τον Καμμένο ο οποίος αφού φωνάζει κατά των μνημονίων και καταγγέλλει τη βαρβαρότητα τους, στο πρόγραμμά του δεν προβλέπει καμιά αποκατάσταση των όσων διέλυσαν τα μνημόνια. Οι λέξεις συλλογικές συμβάσεις, δημόσια υγεία και παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, σταθερή και μόνιμη δουλειά είναι εκτός ατζέντας. Ευαγγελίζεται και αυτός την ανάπτυξη με διάφορα τρικ, καπιταλιστική διαχείρισης, ίδια σχεδόν με τον μνημονιακό ΙΙ Σαμαρά, (ανάμεσά τους την πλήρη άρση του καμποτάζ που θα φέρει τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας για τους ναυτικούς στο επίπεδο των Φιλιππίνων, φορολογική αμνηστία σε όποιον φέρει τα λεφτά του στην Ελλάδα, ιδιωτικοποιήσεις), που το μόνο που δεν περιλαμβάνουν είναι οι ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης για τους εργαζόμενους.

Για αυτό δεν πρέπει ως εργαζόμενοι να αναζητούμε ποιος υπόσχεται ανάπτυξη, επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα. Αλλά τι κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις που ακούγονται τόσο ωραία αλλά κρύβουν βαρβαρότητα και εξαθλίωση. Δεν πρέπει να μένουμε στο αν κάποιος είναι κατά των μνημονίων στα λόγια αλλά στην πράξη. Γιατί πολλοί είναι κατά των μνημονίων αλλά οι προτάσεις τους δεν ακυρώνουν όσα τα μνημόνια διέλυσαν.