Ο λόγος «καμουφλάζ» της «Χρυσής Αυγής»

Αναδημοσιεύουμε από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη ένα πολύ καλό άρθρο του Παύλου Αλέπη που αναλύει πολύ στοχευμένα όλη τη στόχευση της προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής. Στο σημείο αυτό αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς μια τοποθέτηση του Μιχαλολιάκου που έρχεται να επιβεβαιώσει πλήρως μια από τις προηγούμενες αναρτήσεις μας (Μικρές ειδήσεις με μεγάλη αξία), στην οποία γράφαμε ότι η Χρυσή Αυγή δεν επιδιώκει καμιά προβολή στα media. Ο επικεφαλής λοιπόν της οργάνωσης είπε την περασμένη Πέμπτη στο Kontra πως αυτή ήταν η τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση μέχρι τις εκλογές πλην των καθιερωμένων 5λέπτων και 10λέπτων. Δηλαδή, ένα κόμμα με τέτοια δημοσκοπηκή άνοδο δεν θα ξαναεκτεθεί ουσιαστικά στα μέσα. Καθόλου περίεργο. Ψαρεύουν σε θολά νερά και μη μπορώντας να κρύψουν το φασισμό τους (χθες στην επίθεση στον Ευθυμίου φώναζαν το γνωστό σύνθημα των χουντικών "Αλήτες, προδότες, πολιτικοί" αναπολώντας προφανώς τους συνταγματάρχες), επιλέγουν να προστατευθούν ώστε πολλοί που έχουν σκοπό να τους ψηφίσουν μη γνωρίζοντας το τι πρεσβεύουν να μην ανακαλύψουν το τι πραγματικά είναι. Ένας ακόμη λόγος είναι ότι τα στελέχη τους δεν έχουν τη δυνατότητα έστω και στοιχειωδώς να σταθούν στα ΜΜΕ.

 

Η «Χρυσή Αυγή» και η δράση της δεν είναι χτεσινή. Άρα κανένας δεν θα φέρει «καινούριες κουκουβάγιες στην Αθήνα» αν μιλήσει γενικά για ένα φασιστικό μόρφωμα που όλα τα τελευταία χρόνια δρα στο περιθώριο της πολιτικής ζωής με αιχμή τις πιο ακραίες εθνικιστικές και ρατσιστικές θέσεις.

Το ζήτημα λοιπόν σήμερα δεν είναι αυτό. Είναι ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία και σε συνθήκες άγριας καπιταλιστικής κρίσης το συγκεκριμένο μόρφωμα κατορθώνει απ' ό,τι φαίνεται τουλάχιστον δημοσκοπικά για την ώρα να δημιουργεί ψηφοφόρους και οπαδούς πολύ περισσότερους απ' όσους θα πίστευε ίσως κανείς πριν δυο - τρία χρόνια χωρίς βαθύτερη σκέψη και γνώση πως της αναλογούν σε μια χώρα και σε ένα λαό με το θεωρητικά ιστορικό κεκτημένο της Ελλάδας και με τη θεωρητικά δεδομένη ίσως κοινωνική συνείδηση.

Τίποτα καινούριο

Φυσικά τέτοιες σκέψεις - απόψεις του τύπου «πέφτω από τα σύννεφα» είναι ιδιαίτερα πρόχειρες και επιφανειακές. Αυτό γιατί τόσο η ατομική όσο και η κοινωνική συνείδηση είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στους «αέρηδες» των διαρκώς μεταβαλλόμενων συνθηκών και ακριβώς αυτές οι συνθήκες δεν είναι ό,τι - ό,τι στις μέρες μας. Ζούμε μέρες άγριας καπιταλιστικής κρίσης, με όλες τις αντιθέσεις του συστήματος να έχουν ξεσπάσει σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής και ατομικής ζωής.
Πρόκειται δηλαδή για το ιστορικά αποδεδειγμένο «οργωμένο χωράφι» να καρποφορήσει τόσο η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών και η συνολική αμφισβήτηση του συστήματος της εκμετάλλευσης, που μπορεί να οδηγήσει σε διαδικασία ανατροπής του όσο επίσης και το πισωγύρισμα που προκαλεί ο μαζικός φόβος και η ανασφάλεια στη συντηρητικοποίηση και στην προσπάθεια διατήρησης με «νύχια και με δόντια» των κεκτημένων. Μια τάση η τελευταία που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και ασυνείδητα σε πρώτη τουλάχιστον φάση ακριβώς στις ακραίες φασιστικές και ρατσιστικές απόψεις που ίσως οι ίδιοι, που θα τις υιοθετήσουν απέρριπταν σε άλλες προηγούμενες συνθήκες.
Μάλιστα, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, η αστική τάξη κατά καιρούς έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη δεύτερη τάση - κατάσταση της κοινωνικής συνείδησης προκειμένου να σιγουρέψει την εξουσία της. Είτε χρησιμοποιώντας τέτοια ακραία σχήματα για να σπρώξουν σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση τις εξελίξεις, είτε με εκβιασμό για πιθανή ανάπτυξή τους και κατάληψη της κυβέρνησης ή ακόμα και με αναγόρευσή τους στην κυβερνητική εξουσία. Αυτές οι «χρήσεις» τέτοιων μορφωμάτων από μέρους της αστικής τάξης δεν είναι αλληλοαποκλειόμενες. Ισα ίσα η μία μπορεί να συμπληρώνει την άλλη ή να περιμένει τη σειρά της κατά περίπτωση, και κατ' ανάγκη της εξουσίας του κεφαλαίου να ανασύρεται «από το συρτάρι».

Η «διαφορά» στους τρόπους

Τίποτα καινούριο σε όλα αυτά. Οπως από την άλλη δεν υπάρχει τίποτα καινούριο και στους τρόπους που χρησιμοποιούν τέτοια μορφώματα για να βγουν από το περιθώριο της πολιτικής ζωής και να απευθυνθούν, όταν τους επιτρέψουν οι συγκυρίες και τους ενθαρρύνουν ίσως τμήματα της αστικής τάξης, σε ευρύτερες λαϊκές μάζες.
Πρώτα απ' όλα δεν απευθύνονται άμεσα στη συνείδηση αλλά κεντρίζουν την κοινωνική ψυχολογία. Δεν τους ενδιαφέρει, ίσα ίσα την αποφεύγουν, η δεύτερη (εσωτερική) σκέψη του ακροατή τους, που θα αποκαλύψει τις αντιφάσεις και τους πραγματικούς στόχους τους. Εξαντλούν όλες τους τις δυνάμεις για να αρπάξουν την «κορυφή», τον «αφρό» της δυσαρέσκειας με τέτοιο τρόπο που να αποκλείει ταυτόχρονα τη σκέψη και να καταπλακώνει τη συνείδηση.
Για παράδειγμα, ο αρχηγός τους την περασμένη Πέμπτη στο κανάλι «Κόντρα» ισχυρίστηκε πως αυτή θα είναι η τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση μέχρι τις εκλογές πλην των καθιερωμένων 5λέπτων και 10λέπτων. Ετσι κάνει προπαγανδιστικό αιφνιδιασμό με κάτι που ακούγεται διαφορετικό από τα συνηθισμένα και κερδίζει την έστω προσωρινή προσοχή. Δεύτερο ενεργοποιεί την έτσι κι αλλιώς δυσαρέσκεια του κόσμου για τον τρόπο της ενημέρωσης των καναλιών και με όλα αυτά κουκουλώνει το γεγονός πως δεν θέλει να βγαίνει στην τηλεόραση, τουλάχιστον σ' αυτή τη φάση, όπου αργά ή γρήγορα με λίγο «ξύσιμο» αποκαλύπτεται.

 Για παράδειγμα ακόμα και σ' αυτήν την καλοσχεδιασμένη τηλεοπτική παράσταση όπου επιχείρησε λεκτικά να αποστασιοποιηθεί από το φασισμό - ναζισμό, του βγήκε ο θαυμασμός στον Μεταξά, στον «ήρωα παρασημοφορημένο αξιωματικό Ντερτιλή», το «μεγάλο παραμύθι του Πολυτεχνείου», η «συμφωνία σε πολλά με τη χούντα» κλπ.

Αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ελεγχόμενα στραβοπατήματα, αφού τουλάχιστον σ' αυτή τη φάση επιδίωξή τους δεν είναι να απευθυνθούν μόνο σε κάποιο περιθώριο του τύπου «ένας Παπαδόπουλος τους χρειάζεται» αλλά να απευθυνθούν και σε ευρύτερα καθυστερημένα μικροαστικά κύρια στρώματα, από αυτά που καλοταϊσμένα από τους αστούς συμμαχούσαν μαζί τους και που νιώθουν να τους κτύπησε κατακούτελα η κρίση και αισθάνονται τώρα προδομένα, ανασφαλή και ψάχνονται φοβισμένα να βρουν κάπου να γαντζωθούν. 'Η φοβισμένα φτωχά λαϊκά στρώματα που τσακίζονται από την κρίση και επειδή δεν μπορούν να πιστέψουν στη δύναμη του αγώνα των εργατών, μιας και δεν πίστεψαν ποτέ σ' αυτόν, αναζητούν ένα τέτοιο αποκούμπι ως άλλοθι, για να εκφράσει τη δύναμη που αυτοί δεν έχουν λόγω φόβου.

Να σιγουρευτεί το σύστημα της εκμετάλλευσης

Για παράδειγμα, λένε σε διαφημιστικό τους τρικάκι: «...να μπουν στη βουλή ΕΛΛΗΝΕΣ που θα κάνουν άνω-κάτω το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα». Ηδη άρπαξαν - απήγαγαν αιφνιδιαστικά τη σκέψη, τη φυλάκισαν στη διατήρηση και διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος και την έβαλαν να κυνηγάει ουτοπίες και αυταπάτες στο πουθενά. Με εκείνο το «ΕΛΛΗΝΕΣ» τραβάει την προσοχή και τη χώνει στους λαβύρινθους των αταξικών αντιπαραθέσεων περί «απάτριδων», «πουλημένων» και δεν συμμαζεύεται...

Με εκείνο το «άνω-κάτω» ικανοποιεί το μικροαστικό ένστικτο, που θέλει κάποιον άλλον να «καθαρίζει για πάρτη του» και χωρίς την άμεση δική του συμμετοχή να του εξασφαλίζει τη δικαιοσύνη Του και την ησυχία Του ταυτόχρονα.
Μάλιστα στην εν λόγω τηλεοπτική παράστασή του ο αρχηγός της «Χρυσής Αυγής» μίλησε για «Ομάδες πολιτών που με νόμιμο τρόπο θα προφυλάσσουν την κοινωνική ειρήνη». Νάτη η εγγύηση προστασίας. Νάτος ο λευκός-μαύρος ιππότης. Πριν από μερικές βδομάδες αρθρογράφος της «Καθημερινής» έγραφε για τις γειτονιές που είχε κερδίσει ο Χίτλερ...
Τέλος, εκείνο το «διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα» είναι το τέλειο «κλείδωμα» στο σύστημα της εκμετάλλευσης του οποίου έχει αποκλείσει την ύπαρξη και αντίθετα έχει χώσει το μυαλό του ακροατή - αναγνώστη να ψάχνεται να βρει άκρη στη σύμφυτη διαφθορά και στο πολιτικό σύστημα, που μπορεί ν' αλλάξει (π.χ. Ιταλία) για να σώσει προσωρινά τον καπιταλισμό.

Μας τα 'παν κι άλλοι...

Στο ίδιο τρικάκι λέει επίσης: «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΞΕΝΗ ΚΑΤΟΧΗ της Τρόικας των διεθνών τοκογλύφων και του σιωνιστικού κεφαλαίου». Πάλι διπλοκλείδωμα μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, με σφαλιστά τα «παράθυρα» της σκέψης, έτσι που να μη φαίνονται πουθενά τα μονοπώλια και η εξουσία τους. Η «ΞΕΝΗ ΚΑΤΟΧΗ» έχει αποκλείσει το ενιαίο ιμπεριαλιστικό σύστημα που σύσσωμο περνάει κρίση και σύσσωμο με τους εσωτερικούς του πάντα ανταγωνισμούς προσπαθεί να την ξεπεράσει σε όφελος των μονοπωλίων. Εκείνο το «σιωνιστικού κεφαλαίου» θα 'λεγε κάποιος πως τους ξέφυγε, γιατί καρφώνουν έτσι την προέλευσή τους, αλλά ίσα ίσα είναι ό,τι πρέπει καμουφλάζ για να μη φανούν από πουθενά τα μονοπώλια, η δράση και η εξουσία τους, αλλά κάποιο «σιωνιστικό κεφάλαιο». Τράβα βρες το δηλαδή...
Το ίδιο τρικάκι τελειώνει με το πολύ γνωστό «Για να ανήκει η Ελλάδα στους Ελληνες»... Θα λέγαμε εδώ «μας τα 'παν κι άλλοι». Οπως και τότε που πρωτοειπώθηκε από το ΠΑΣΟΚ έτσι και τώρα στόχο έχει να θολώσει τα ξεκάθαρα. Τότε χρησίμευσε σαν μελάνι της σουπιάς για να κρύψει την ταξική κοινωνία και να προετοιμάσει την αποδοχή της τότε ΕΟΚ, του ΝΑΤΟ, των βάσεων που έφευγαν... για να μείνουν.
Τους ίδιους ακριβώς σκοπούς εξυπηρετεί στα χέρια - λόγια και της «Χρυσής Αυγής». Με τον ίδιο τρόπο για παράδειγμα ο αρχηγός τους στην προχτεσινή τηλεοπτική του παράσταση έσουρε πολλά ενάντια στο μνημόνιο, μίλησε για «λεόντειες συμφωνίες με την ΕΕ», για «χρήματα της ΕΕ που δεν δόθηκαν παραγωγικά», για «κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ΝΑΤΟικά σκυλάκια» και άλλα του είδους αλλά με γρήγορες νοηματικές τρίπλες και φτηνούς εξυπνακισμούς ασφάλιζε ταυτόχρονα την παρουσία της χώρας στις λυκοσυμμαχίες. Είπε, για παράδειγμα, να μη φύγουμε τώρα από το ευρώ, αλλά να εκβιάσουμε στάση πληρωμών για να τρομοκρατηθούν οι της Ευρωζώνης στην πιθανότητα υποβάθμισης του νομίσματός τους. Δηλαδή ενάντια στο μνημόνιο, αλλά για να φτιαχτεί άλλο μνημόνιο που να καλύψει το χρέος από το δάνειο των «τρομοκρατημένων» της Ευρωζώνης...
Αλλωστε ένα από τα δημοφιλή τους συνθήματα είναι: «Ναι στην Ευρώπη των Εθνών». Εδώ κι αν «μας τα 'παν κι άλλοι» με εκείνο της «Ευρώπης των λαών» των λογής οπορτουνιστών για να σιγουρεύουν χρόνια τώρα τον εγκλωβισμό λαϊκών μαζών στη φωλιά της λυκοσυμμαχίας.
Οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του λαού δεν πρέπει να πέσουν στη «λαϊκή» παγίδα του φασιστικού μορφώματος. Η λύση στα προβλήματά τους δεν μπορεί να αφεθεί - ανατεθεί στα κουτσαβάκια της γειτονιάς. Η λύση βρίσκεται στη δική τους συμμετοχή στην οργανωμένη πάλη στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, ενάντια στην αντεργατική - αντιλαϊκή λαίλαπα, στην πορεία κατάκτησης της δικής τους λαϊκής εξουσίας. Σ' αυτή την πορεία ένας σταθμός θα πρέπει να είναι και η ενδυνάμωση του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές.