Πως το κίνημα της πλατείας τροφοδότησε τη Χρυσή Αυγή

Ένας φίλος μου σήμερα, σε μια κουβέντα που κάναμε, έκανε μια εξαιρετικά σπουδαία παρατήρηση. "Είδες" μου λέει "τι κατάφεραν οι Αγανακτισμένοι; Βάζουν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή". Στην αρχή το αντιμετώπισα ως υπερβολή, σκεπτόμενος, όμως, το πως στήθηκε το εγχείρημα των "Αγανακτισμένων" και που κατέληξε πιστεύω ότι έχει δίκιο. Δίχως, να λέω ούτε εγώ ούτε αυτός ότι εκεί στόχευε το κίνημα της πλατείας, ούτε ότι η πλειοψηφία όσων συμμετείχαν είχε ή έχει σχέση με τη ΧΑ, για να μην παρεξηγηθούμε, ωστόσο ένα από τα αποτελέσματά του ήταν και αυτό.  Εξηγώ. Το κίνημα της πλατείας στηρίχθηκε στο σύνθημα έξω τα κόμματα έξω τα συνδικάτα. Και αν το έξω τα κόμματα ακουγόταν λογικό, το έξω τα συνδικάτα ήταν ένα από τα πιο αντιδραστικά συνθήματα που θυμάμαι. 

Ουσιαστικά, έτσι το "κίνημα" δεν γινόταν να αποκτήσει πρόσβαση στην κοινωνία και να ανοίξει ορίζοντες ώστε να δημιουργηθεί μια συλλογικότητα που θα προσπαθούσε να αναπτυχθεί στους τόπους δουλειάς και να επεκταθεί στο σύνολο της κοινωνίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαντληθεί στην πλατεία στην οποία μπορεί να μην υπήρχαν κόμματα και συνδικάτα, επίσημα, υπήρχαν ανεπίσημα. Ανάμεσα στους ανεπίσημα εμπλεκόμενους ήταν οι φασίστες του πάνω μέρους της πλατείας, οι οποίοι βρήκαν ακροατήριο ανθρώπους που δεν είχαν ξαναβγεί στο δρόμο, δεν είχαν ποτέ κινητοποιηθεί, άσχετους με την πολιτική, οι οποίοι θέλγονταν από διαδηλωτές που κρατούσαν 4-5 ελληνικές σημαίες. Οι φασίστες, λοιπόν, ως σεσημασμένοι πατριδοκάπηλοι, μιλώντας για πατρίδα, για Ελλάδα, για προδότες, απέκτησαν κοινό, το οποίο με έμμεσο τρόπο υιοθετούσε το γνωστό χουντικό σύνθημα "Αλήτες, προδότες, πολιτικοί". Πώς; Μιλώντας για 300 κλέφτες, για 300 κρεμάλες, κατηγορούσαν συλλήβδην όλους τους πολιτικούς ως κλέφτες και προδότες, διαμορφώνοντας σε ένα κομμάτι των συγκεντρωμένων, την άποψη ότι όλοι όσοι είναι μέσα στη Βουλή θέλουν κρέμασμα και θα πρέπει να αναζητήσουν τη λύση σε πολιτικούς σχηματισμούς εκτός Βουλής που δεν έχουν πρόβλημα να στήσουν και κρεμάλες. Δηλαδή, έστειλαν ένα κομμάτι κόσμου στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής, η οποία εκμεταλλευόμενη και το ζήτημα των μεταναστών απέκτησε ένα ευρύ ακροατήριο το οποίο θέλει να εξαφανιστούν οι μετανάστες και να τιμωρηθούν οι πολιτικοί. 

Το ακροατήριο αυτό δίχως να έχει μάθει το τι είναι η Χρυσή Αυγή, το τι πρεσβεύει, ανακάλυψε πολιτική διέξοδο σε ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο επιμελώς, όπως αναλύσαμε και σε πρόσφατες αναρτήσεις, κρύβει το πραγματικό του πρόσωπο ενόψει εκλογών, με στόχο την κλοπή της ψήφου πολλών πολιτών οι οποίοι θα το ψηφίσουν εν πλήρη άγνοια. 

Το συμπέρασμα αυτό σχετικά με το αποτέλεσμα του κινήματος της πλατείας, αποδεικνύει ότι κανένα κίνημα δεν μπορεί να έχει διάρκεια και να οδηγήσει σε λύση αν δεν έχει συγκεκριμένη στόχευση, δεν πάρει πολιτικά χαρακτηριστικά, δεν ζυμωθεί ώστε η ζύμωση να καθορίζει τα επόμενα βήματα. Πάρτε παράδειγμα την Αίγυπτο όπου ο λαός έκανε μια επανάσταση η οποία όμως, δίχως στόχευση, δεν οδήγησε σε ανατροπή του καθεστώτος, αλλά μόνο στην αντικατάσταση των στελεχών του δίχως πολιτική αλλαγή.