Αθωώνοντας το ναζισμό

Όσο και να θέλουν κάποιοι αυτή η φωτογραφία λέει πολλά και δεν αλλάζει

Πολλές φορές έχει γίνει ιδιαίτερος ντόρος γύρω από αναφορές σχολικών βιβλίων στην ιστορία. Ωστόσο, για το τελευταίο βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου δεν έχει γίνει η κουβέντα που θα έπρεπε. Με αφορμή τα όσα γράφει έγινε μια εκδήλωση στην οποία μίλησε ο καθηγητής Ιστορίας του ΑΠΘ Γ. Μαργαρίτης. Σε αυτή αφου αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της συντακτικής ομάδας ήταν στελέχη και συνεργάτες του Ιδρύματος Κων/νου Καραμανλή και του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής αναφέρθηκε στο μείζον πρόβλημα του βιβλίου που δεν είναι άλλο από την προσπάθεια των συγγραφεών να αθθωώσουν το Ναζισμό. Εκτενή αναφορά για όσα είπε ο καθηγητής μπορείτε να βρείτε εδώ Η Ιστορία στα μέτρα του συστήματος.

«Στο βιβλίο αυτό περισσεύουν οι ακατανόητου στόχου εκπλήξεις για τον μαθητή ή τον καθηγητή αναγνώστη και χρήστη του σχολικού βιβλίου. Η μανία με τον Χίτλερ είναι το πρώτο απρόσμενο. Θα κατανοούσε ίσως κανείς ότι η άποψη ότι ο καλύτερος φίλος του Χίτλερ υπήρξε ο Στάλιν (σελίδα 120) εκπορεύεται από μια πάγια οπτική της Δεξιάς που πολύ θα επιθυμούσε να απαλλάξει τον πολιτικό της χώρο από τις ακροδεξιές - ως και ναζιστικές - εκδοχές του. Προς τι όμως η συνεχής επανάληψη της θέσης ότι ο φιλελευθερισμός (οικονομικός; πολιτικός;) και η κοινοβουλευτική δημοκρατία είχαν δύο και μόνο εχθρούς: τον φασισμό - ναζισμό και τον κομμουνισμό (στις σελίδες 99, 100, 104, 120 κλπ. του βιβλίου του μαθητή); Επιχειρείται μήπως η εμπέδωση της παραπάνω θέσης "διά της επαναλήψεως" όπως γινόταν στα δημοτικά σχολεία του παλιού καιρού; Ας πούμε ότι τα εμπεδώσαμε ... Τι παραπάνω προσφέρει ο εξωραϊσμός του ναζισμού, στο σημείο, για παράδειγμα, της ανόδου του στην εξουσία. Οι Εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ, γράφεται, ότι πήραν 44% των ψήφων (βιβλίο μαθητή σελ. 104) και ότι αυτό το ποσοστό τους οδήγησε στην εξουσία. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το εκλογικό ποσοστό που το ίδιο το ναζιστικό κόμμα απέδιδε στον εαυτό του. Προέκυψε από την εκλογική αναμέτρηση στις 5 Μαρτίου 1933, όταν οι ναζί είχαν ήδη την εξουσία, λίγο μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ (τη γερμανική Βουλή) που αποδόθηκε προβοκατόρικα στους κομμουνιστές και αποτέλεσε την αφορμή για μαζικές διώξεις ενάντιά τους και ενάντια σε κάθε δημοκρατικό στοιχείο. Τότε μάλιστα θεωρήθηκε ως μεγάλη αποτυχία των ναζί και του Χίτλερ προσωπικά το γεγονός ότι σε εκλογές που οι ίδιοι οργάνωσαν και με τους κυριότερους πολιτικούς τους αντιπάλους υπόδικους, στις φυλακές και στα στρατόπεδα εγκλεισμού, δεν κατάφεραν να πετύχουν τον εκλογικό τους στόχο που ήταν η υπέρβαση του 50% των ψήφων και η αυτοδυναμία στη γερμανική Βουλή. Γενικά σήμερα η ιστοριογραφία δέχεται ως εκλογικό ποσοστό που οδήγησε τον Χίτλερ στην εξουσία το 33,1% που απέσπασε το κόμμα του στις τελευταίες ελεύθερες εκλογές του Νοεμβρίου 1932 ή έστω το 37,4% που το ίδιο κόμμα είχε στις εκλογές του Ιουλίου 1932. Μόνο το σχολικό μας βιβλίο αναφέρεται στο ειδικό 43,9% (44%) των χωρίς αντίπαλο εκλογών του 1933.

Ο εξωραϊσμός της ανόδου των Ναζί στην εξουσία δε σταματά όμως εδώ. Στην ίδια σελίδα του σχολικού βιβλίου (βιβλίο μαθητή, σ. 104) εφευρίσκεται νομιμοποιητικό δημοψήφισμα για την ανάδειξη του Χίτλερ σε απόλυτο ηγέτη της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα στις 23 Μαρτίου 1933 το κοινοβούλιο - χωρίς τους υπό διωγμό κομμουνιστές, με μόνη αντίδραση που προήλθε από τους εναπομείναντες σοσιαλιστές και με στήριξη των χιτλερικών σχεδίων από το κεντρώο χριστιανικό κόμμα - ψήφισε έναν ειδικό νόμο για να "ανακουφίσει το γερμανικό έθνος και τον γερμανικό λαό από το άγχος που ένιωθε" - απέναντι στην επαπειλούμενη κομμουνιστική επανάσταση προφανώς !!

Ο νόμος αυτός, Ermachtigungsgesetz, έδινε τη δυνατότητα υπέρβασης του συντάγματος και παραγωγής νομοθετικού έργου στην κυβέρνηση που όριζε ο Καγκελάριος - δηλαδή ο Χίτλερ - καθιστώντας άχρηστο το Ράιχσταγκ, το κοινοβούλιο. Τον Αύγουστο του 1934, τρεις ώρες πριν τον θάνατο του προέδρου της Γερμανίας Χίντεμπουργκ, η κυβέρνηση ψήφισε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα αξιώματα του Καγκελαρίου και του Προέδρου συγχωνεύονται και με τον τρόπο αυτό ο Χίτλερ πήρε την ιδιότητα του απόλυτου ηγέτη, του Φίρερ (Οδηγού). Αντί για αυτές τις κινήσεις αυθαιρεσίας, νοθείας, βίας, παραπλάνησης και τρομοκρατίας το σχολικό μας βιβλίο επιμένει να βλέπει "δημοψήφισμα" στα 1934 μάλιστα. Η διεθνής ιστοριογραφία πάντως αγνοεί προφανώς τα περιγραφόμενα στο εν λόγω πόνημα γεγονότα και περιγραφές !!

Αλλά και η συγκρότηση του Αξονα περιγράφεται με εξαιρετικά περίεργο τρόπο. Η επιθετική αυτή σύμπραξη πρώτον χάνει το όνομά της - για το Σύμφωνο Αντι-Κομιντέρν πρόκειται, τη συμμαχία κυβερνήσεων ενάντια στον κομμουνισμό και την Κομμουνιστική Διεθνή - και, δεύτερο, παρουσιάζεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από λόγο του Μουσολίνι (βιβλίο μαθητή, σελ. 112). Σύμφωνα με τον τελευταίο, ο Αξονας είναι πρόταση συνασπισμού των ευρωπαϊκών κρατών που "εμπνέονται από τη θέληση για συνεργασία και ειρήνη".

Αντε να δεχτούμε ότι για πολιτικοϊδεολογικούς λόγους η Δεξιά έχει ανάγκη από μια κάποια "τροποποίηση" της Ιστορίας. Μήπως, λέω μήπως, εδώ το παρατράβηξε;

Τα παραπάνω αποδεικνύουν πόσο υποκριτική είναι η "έκπληξη" της κλασικής Δεξιάς και των αστικών ελίτ για την εμφάνιση του φαινομένου Χρυσή Αυγή . Το κομματικό σχολικό βιβλίο της Γ' λυκείου αποκαλύπτει την προετοιμασία του ιδεολογικού υποστρώματος πάνω στο οποίο μπόρεσε να αναπτυχθεί ο φασισμός και ο ναζισμός.

Ακόμα, εάν ο κομμουνισμός αναγορευτεί στο υπέρτατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπως το έχουν υπογραμμίσει οι Στεφάν Κουρτουά και οι καθ΄ημάς μαθητές τους Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαρατζίδης, τότε ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του».