Εσύ που ανήκεις; (Για την απεργία στο Μετρό)

Από το http://2310net.wordpress.com

 

Ανήκω στους «ταλαιπωρημένους». Στους «εγκλωβισμένους» στο κέντρο της Αθήνας. Στους «όμηρους» των απεργών. Στους ανθρώπους που δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους. Σε αυτούς που καθυστερούν γιατί πρέπει να αλλάξουν δύο λεωφορεία για να φτάσουν στον προορισμό τους. Σε αυτούς που περιμένουν με τις ώρες σε μια στάση μέχρι να έρθει γεμάτο το λεωφορείο που θα τους πάει στο σπίτι.

Ανήκω και σε αυτούς που εργάζονται άπειρες ώρες για 700 ευρώ. Ανήκω σε αυτούς που δεν ξέρουν τι θα απογίνουν όταν σε λίγες εβδομάδες τελειώσει η σύμβασή τους. Σε αυτούς που εργάζονται απλήρωτοι για πέντε ή έξι μήνες. Σε αυτούς που πρέπει να πληρώσουν το μετρό 1,40. Σε αυτούς που έχουν περάσει άπειρες ώρες σε μια ουρά του ΟΑΕΔ. Σε αυτούς που πληρώνουν την ΔΕΗ, την εφορία, τα χαράτσια. Σε αυτούς που στο τέλος του μήνα έχουν άδειο ψυγείο και πολλές φορές άδειο στομάχι. Σε αυτούς που έχουν φίλους, γονείς, συγγενείς άνεργους. Σε αυτούς που γνωρίζουν κάποιον που αυτοκτόνησε ή που σκέφτεται να το κάνει. Σε αυτούς που περνάνε κατάθλιψη. Σε αυτούς που η ιδέα και μόνο να αποκτήσουν παιδιά τους προκαλεί τρέμουλο στα πόδια. Σε αυτούς που καταδικάζονται να ζουν με λιγότερα. Σε αυτούς που μαθαίνουν σε έναν τρόπο ζωής όπου μοναδική ανάγκη θεωρείται η επιβίωση. Σε αυτούς που θέλουν να πάνε θέατρο, κινηματογράφο ή συναυλία αλλά δεν μπορούν. Σε αυτούς που οι παππούδες τους κλαίνε γιατί δεν μπορούν να συντηρήσουν τους εαυτούς τους. Σε αυτούς που τρέμουν μήπως αρρωστήσουν και δεν έχουν να πληρώσουν τα φάρμακα. Σε αυτούς που κοντεύουν να ξεχάσουν πώς είναι μια μέρα χωρίς άγχος. Σε αυτούς που γνωρίζουν ότι οι μισθοί που τους περιμένουν στο μέλλον είναι ακόμα μικρότεροι. Σε αυτούς που αναγκάζονται να υπακούσουν σε όποια τρελή απαίτηση του αφεντικού για να μη χάσουν τα ψίχουλα που αποκαλείται μισθός. Σε αυτούς που κάποιοι θέλουν να τους κάνουν να πιστεύουν ότι για το πόνο τους ευθύνεται ο διπλανός τους.

Εσύ που ανήκεις;